We zijn omgeven door voedsel. Goudgele graanvelden. Bomen en struiken die soepel meebuigen met steeds zwaarder wordende vruchten. Maar er is ook voedsel voor het oog: blauwe zee, blauwe lucht, en op heldere dagen kunnen kijken tot de horizon. Voedsel voor de oren: stilte, het geruis van de branding in de verte, of jubelende leeuweriken hoog in de lucht. Voedsel voor de neus: geurende bermen vermengd met zilte zeelucht. Alles bij elkaar is het voedsel voor lichaam én geest.

We wonen hier vandaag één jaar, en zijn nog elke dag gelukkig en dankbaar dat we deze keus hebben gemaakt. Hebben kúnnen maken ook. We raken steeds beter in ons nieuwe ritme. Van ‘zijn’ – en vrij zijn. Tijd hebben en daarvan genieten. Sommige dagen doen we weinig meer dan zitten en staren over fjord en zee. Andere dagen zijn we op volle snelheid bezig met precies datgene wat we willen doen – en niet meer wat we moeten doen.

Het voelt elke dag meer als een voorrecht hier te kunnen wonen en leven. Hier, waar zoveel anderen hun toevlucht zoeken uit het vaak gestresste leven van alledag. Een plek die na een weekeinde of een vakantie weer de rug toegekeerd moet worden. We vieren hier niet elke dag vakantie, maar wel het leven. Met vooral veel speelruimte.

Daar hebben niet alleen machines baat bij – als onderdelen van een machine te nauw op elkaar aansluiten gaat de machine sneller kapot. Ook wij mensen hebben speelruimte, speling, nodig. Ruimte om te dagdromen, te ontspannen, plezier te hebben, te ontdekken en te experimenteren.

Heb jij genoeg speling in je leven?