Een nauwelijks zichtbaar pad, begroeid met heide, leidt vanaf de oude reddingsweg naar de zee. Het pad loopt door de meest verlaten omgeving van Thy. Volg je dit pad een kilometer, dan kom je uiteindelijk in een duinpan met fijn, wit zand. De duinpan staat door middel van een diepe kloof door de duinen in verbinding met strand en zee. Hier beuken de golven op de kust, bij vloed en stormachtig weer. In deze fuik, waar bijna nooit een mens komt, wordt de ongerepte natuur van Thy het meest geplaagd door afval van de mens.

Plastic flessen, rubber handschoenen, nylontouw, jerrycans, shampoo flessen, melkpakken, visafslag kratten, snoeppapier, plastic zakken, ballons… Wat hier aanspoelt, is slechts een fractie van wat er in en op de zee drijft – geschat komt er zo’n 9 miljoen ton per jaar BIJ. Wat hier ligt – duizend ton plastic afval belandt er elk jaar op dit deel van de Deense westkust – is geen afval wat door strandbezoekers wordt achtergelaten.

Zestig procent van dit afval is afkomstig van de vis- en de offshore-industrie. De overige veertig procent is consumentenafval wat door de wind en de stroming vanuit Frankrijk, België, Nederland en Engeland hier belandt. Vooral in Engeland heeft men slechte zuiveringsinstallaties, waardoor grofweg alles wat in Engeland door de wc gespoeld kan worden hier op de kust eindigt: wattenstaafjes, tamponhulzen, oordopjes, wegwerp scheermessen, canules van injectiespuiten…

Het strand langs de gehele westkust van Denemarken zou er zo uit zien, als er geen particulieren en groepen zouden zijn die het afval regelmatig opruimen. In de zomer staan er om de 100 meter afvalbakken op het strand. Ze zijn vaak tot de rand gevuld. Vrijwilligers, bewoners van de kustplaatsen maar ook badgasten raken zich meer en meer bewust van het plastic probleem en helpen met opruimen. De afgelopen jaren zijn de Deense stranden steeds ‘schoner’ geworden. Op het oog. Want als je eenmaal weet waar je op moet letten, zie je pas de vele minieme stukjes plastic die zo klein zijn dat ze niet op te ruimen zijn.

Het inzamelen van plastic afval is een bijdrage aan een groot probleem, maar lost het – natuurlijk – niet op. Daar is veel meer voor nodig. Geen wegwerpartikelen meer maken van plastic. Geen artikelen meer maken van diverse soorten plastic door elkaar heen. Statiegeld heffen op plastic flessen. Maar het begint natuurlijk bij ons als consument: geen artikelen meer kopen van plastic of waar plastic in zit. Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan.(*)

Hoe alert wij ook zijn op het niet kopen van plastic spullen, we ontkomen er gewoon niet aan.

Wat doen wij in de strijd tegen plastic?

We scheiden alles wat dan toch nog ons huis binnenkomt, dus ook het harde en zachte plastic.

We kopen zo min mogelijk producten met of van plastic en zoeken naar alternatieven, zoals bamboe tandenborstels.

Als we boodschappen doen nemen we altijd een paar netjes mee voor eventueel los verkrijgbare groenten of fruit. Dat is helaas niet vaak het geval hier bij biologische producten: juist die zijn in plastic verpakt 😦 

We gebruiken geen shampoo, doucheschuim of vloeibare handzeep (in plastic flacons) meer, maar een blok olijfoliezeep – voor alles.

In de keuken gebruiken we glazen schalen – met een plastic deksel. Zucht.

Boterhamzakjes of (plastic) boterhamtrommels voor een meeneemlunch hebben we inmiddels vervangen door bijenwasdoekjes.

Maar we hebben nog een lange weg te gaan.

De tandpasta zit nog in een plastic tube. (En dan hebben we het maar niet over wat er in de tandpasta zit…)

De afvalemmer waarin we plastic scheiden is… van plastic.

De stormvaste wasknijpers – die we hier echt nodig hebben – zijn van plastic; de houten houden de was niet vast bij een stevige wind.

Het is onmogelijk (geworden) zonder plastic te leven. Door het vele plastic wat als afval in zee beland, wordt het leven daar onmogelijk. Soms word ik er somber en moedeloos van. Maar niets doen is geen optie.

(*Vrij naar een artikel – vrij vertaald en samengevat – dat ik als knipsel ontving van onze buurman C. Door dit artikel – en omdat we hier natuurlijk heel erg met de neus op de feiten worden gedrukt bij vrijwel elke strandwandeling – hebben we ons aangemeld als vrijwilligers bij Strandet om eens per maand mee te doen aan plastic-opruim-acties op het strand)