Zonder partner

Ze was de laatste keer dat we overleg over de nieuwsbrief hadden al wat stiller en minder enthousiast. Toen ik thuis kwam sprak ik mijn vermoeden naar Jacob uit: ‘Ze gaat ermee stoppen’. Vandaag in de mail de bevestiging wat ik al voorvoelde: een van de partners in de winkel stapt er uit. En dat is dan toch wel schrikken, en meevoelen, want toen ik een jaar geleden al sneller besloot – na aanvankelijk ‘ja’ te hebben gezegd – géén partner te willen worden, was dat ook niet makkelijk om de collega’s te vertellen. En de vraag die natuurlijk iedereen op het puntje van de tong ligt, moet nu beantwoord worden: ben ik er nu dan wel klaar voor?

Huis te klein

De rustige dagen zijn voorbij. Hoewel de temperatuur nog hoog is, jagen donkere wolken voorbij waaruit af en toe fikse plensbuien vallen. De wind wakkert aan tot storm. De eerste ganzen vliegen luid gakkend in V-formatie over het Gele Huis. Dat is voor het eerst ook te klein voor ons tweeën 😉 Terwijl Zuid-Europa zucht onder een hittegolf, is het hier ineens herfst.

Pruimentijd!

Een enkele tak die zwaar van de pruimen bijna tot op de grond hangt, redt het niet met de harde zuidenwind. Een fruitschaal vol groene, onrijpe pruimen is het gevolg, én de eerste zeven geweckte potten rijpe, paarse pruimen à la Gele Huis. Yummie! Die groene zullen nog wel narijpen, hopen we dan maar.

De laatste winterbes

Een gedenkwaardige dag: we hebben de laatste duindoornbessen gegeten! Speciaal voor deze superlekkere en gezonde vitamine C-bommetjes hebben we vorig jaar toch maar een klein vriezertje aangeschaft. Hier is eigenlijk geen plek voor in het Gele Huis, maar gelukkig paste hij door het valluik boven de voordeur op de oosthems (en is een vriezer niet zo zwaar als een wasmachine) en daar staat-ie nu achter de schoorsteen. Niet de meest logisch plek, maar op de meest logische plek bromt-ie en lig ik daar ’s nachts wakker van. En dát heb ik nou weer niet over voor duindoornbessen eten tot in de zomer.

De Zor

Geïnspireerd op mijn kleedjesweefraam maken we een multifunctionele hor annex zonwering voor de werkhoek. Frame van hout, spijkertjes en repen witte stof. Grappig hoe het ei van Columbus zich uit onverwachte hoek aandient. Want we hebben al wat zitten morren met horren. Omdat we met de vingers (handen, als het moet) tussen de repen stof door kunnen, kunnen we zonder de hor weg te nemen het raam openen en sluiten (en dat is erg handig als de vensterbank vol staat met spullen van manlief). Als het raam open staat, en het waait, bewegen de repen. Net genoeg om vliegen en andere insecten te beletten binnen te komen, maar voor de beestjes die via de deur zijn binnengekomen is het blijkbaar nog wel een aanvaardbare ontsnappingsroute. Echt: ze komen er niet door naar binnen, maar gaan er wel door naar buiten! En we hopen dat in het najaar en voorjaar, als de laagstaande zon hier naar binnen schijnt, de repen voor voldoende filtering zorgen dat een rolgordijn ook niet meer nodig is. Ik ga er geloof ik maar patent op aanvragen. De Zor (c). Toch maar ondernemer worden dan?