Hoe is jouw uitzicht? En hoe symbolisch is dat voor je? Vanuit de stoel waar ik dit stukje typ kijk ik links door de glazen voordeur op een beuk, die al menige storm heeft doorstaan. Rechts zie ik meidoorn en rozen: van bloesem tot en met vruchten nuttige gewassen voor dier en mens. Ik zie de huizen van de buren; we zijn niet alleen. De ramen achter me bieden me een blik op glooiende graanvelden en een grafheuvel; rijke geschiedenis.

Rechtuit door de terrasdeur kijk ik een frisse, groene en kleurige tuin in. Achter de bloemen weet ik: gezond en genoeg voedsel. Als ik ga staan zie ik de zee. Daarvoor een landtong met bedrijvigheid.

Mijn uitzicht is naar het westen, daar waar niet alleen de horizon, maar ook de dag eindigt. We kunnen kijken tot de ‘ophouding’ zoals mijn neefje Tony het ooit noemde. Ik vind het een mooi woord. Daar waar ophoudt wat je kunt waarnemen. Op sommige dagen is de horizon wazig, of zelfs onzichtbaar, andere dagen tekent zij zich haarscherp af.

§

Na drie dagen zo’n beetje van zonsopgang tot zonsondergang op het mooiste plekje in de tuin te hebben genoten van ons weidse uitzicht, zitten we weer even binnen. Het miezert. Een mooie dag om achterstallige administratie te doen, te lezen. Zoals een artikel van De Correspondent-verslaggeefster Maite Vermeulen.

Ik lees haar al lang. Ze woont inmiddels ruim een jaar in Nigeria om daar verslag te doen van het lot van migranten die naar huis zijn teruggekeerd van een mislukte reis naar Europa. Ze hebben nooit voet aan Europese wal gezet – voor ze daar konden geraken zijn ze in Libië opgepakt, gevangengezet, en op door de EU gefinancierde vluchten terug naar Nigeria gezet.

Maite wilde deze mensen volgen, om te zien wat dat betekent, terugkeren na een gefaalde reis. Want deze groep ‘gefaalde migranten’ bestaat nu al uit tienduizenden individuen, en zal in de komende jaren alleen maar verder groeien. Ze vroeg twaalf van de teruggekeerde migranten mee te doen aan een fotoproject. Elke twee weken stuurde ze hun een opdracht om te fotograferen: hun bed, hun ontbijt, hun vervoersmiddel, hun uitzicht.

§

Tijdens onze huwelijksreis (naar Malta, overigens) kwamen wij terecht in een appartement zonder uitzicht. De slaapkamer had geen ramen, de badkamer had hoog tegen het plafond een klein raampje wat open kon en waar we doorheen konden kijken als we op een stoel gingen staan.

De woonkamer had een deur naar het terras, voorzien van matglas. Op het terras, gelegen op de begane grond aan een smalle straat, keken we tegen het volgende gebouw aan. Het leek wel een bunker. Ik vond het verschrikkelijk.

Alsof ik toen al de symboliek zag en alles in mij zich hevig verzette tegen een ‘uitzichtloos huwelijk’. De volgende dag hebben we een andere kamer gevraagd en gekregen: op de derde verdieping, met normale ramen, een balkon en uitzicht. De ‘toon’ voor deze huwelijksreis was echter gezet, het kwam niet echt meer goed met het geluksgevoel dat je zou moeten overspoelen op zo’n reis. Daarom hebben we het later nog eens over gedaan en bewaren we de fijnste herinneringen aan onze ‘tweede huwelijksreis’ – naar Eilat.

Ons huwelijk zelf was vanaf de start ook niet meteen rozengeur en maneschijn, maar door zelf te blijven zoeken naar ‘beter’, maken we vandaag de dag nog elke dag mooie herinneringen.

§

De symboliek van mijn uitzicht mag duidelijk zijn. Ik hèb uitzicht. Dat op de eerste plaats. Tot waar ik niet meer kan waarnemen. En wat ik met het blote oog niet meer kan waarnemen, ‘zie’ ik soms als ik naar binnen kijk, als ik droom – ‘s nachts of overdag.

Wat ik zie is voeding voor de ogen, voor de geest, en dichterbij zie ik voeding voor het lijf: eetbare natuur en onze groeiende moestuin. Wat zijn we rijk. Soms zie ik mijn toekomst, wat ik verder met mijn leven wil, heel duidelijk voor ogen. Soms heb ik geen idee.

§

Ik nodig je uit de reportage van Maite te lezen. Een reactie op de eerste twee vragen te geven – hieronder, of door er een eigen blog over te schrijven met de tag #maitevermeulen. Die zal ik dan hieronder kopiëren.