‘En dit is dan de perfecte plek voor een tuinhuis’, zegt de makelaar als we voor het eerst achterin de tuin van het Gele Huis het uitzicht over fjord, Agger Tange en zee bewonderen. Sinds die dag, inmiddels zo’n zes jaar geleden, zijn er heel wat ideeën over het perfecte tuinhuis bedacht, gezocht, getekend en – ja, eindelijk – gekocht.

Een tuinhuisje zoals je ze hier veel ziet – zes- of achtkantig, met glas rondom – leek voor ons, op deze plek, al snel niet haalbaar. Te iel in verband met de wind. En met al dat zout dat tegen al dat glas zou waaien… ik zag mezelf al elke dag in de weer met spons en zeem, opdat wij maar helder (uit)zicht zouden hebben. Bovendien: we wilden niet alleen een plek in de tuin om bij lekker weer enigszins beschut van het uitzicht te kunnen genieten, maar meteen ook een logeerplek. En dan wil je geen glas rondom…

Dus het moest iets robuusters worden. Met genoeg glas om uitzicht te hebben, en weinig genoeg om nog een paar gordijnen te kunnen ophangen, en om van het schoonhouden geen dagtaak te hoeven maken. We vonden een blokhut in de aanbieding en fotoshopten die op de gewenste plek. Hm… nee… dat werd toch teveel een schuur.

Vervolgens leken we het ideale huisje te hebben gevonden: met een glazen vouwwand! Het was flink duurder dan de blokhut, maar viel nog binnen de begroting. Vanuit dit bestaande huisje werd het idee geboren zelf de hut te gaan bouwen, en een glazen-pui-geheel-naar-wens te laten maken en plaatsen. Met dubbel glas. Want het huisje zou dubbelwandig en goed geïsoleerd worden, zodat we hier ’s zomers én ’s winters lekker konden zitten.

Dan was een kachel misschien ook wel fijn, en dus ook: elektra. Geen probleem. Bovendien zouden we dan meteen met de elektra-kabels een internetkabel mee kunnen leggen, zodat we (en ‘ze’, onze gasten) hier niet alleen van de golven op zee zouden kunnen genieten, maar ook zouden kunnen surfen op het wereldwijdeweb. Een wc in het huisje zou ook wel handig zijn – hoef je midden in de nacht in je pyjamaatje niet door weer en wind naar het Gele Huis te lopen als je nodig moet… Het project werd steeds mooier, beter, luxer, en: duurder.

Zo kwam het moment dat we uitriepen: ‘Het wordt wel een hele luxe tent zo hè? Het lijkt onderhand wel een kopie van onze woonkamer-met-schuifpui in NL! Of een tweede huis-in-de-tuin, in plaats van een tuinhuisje.’ En begonnen we ons af te vragen: zouden we hier nu echt in weer en wind naartoe lopen om ons kopje thee, of de avondmaaltijd te nuttigen? In de winter ook nog eerst de kachel aansteken hier? Wat wilden we nu ook al weer, op deze plek?

Wat we wilden, is een plek om bij lekker weer in de middag- en avondzon en uit de wind te kunnen zitten, liefst buiten. Een plek om te genieten van ‘buiten’, van de stilte of juist het oorverdovende gegak van de overvliegende ganzen. Een plek om van het moment te genieten, offline. Een plek waar we ‘s zomers eventueel gasten kunnen laten slapen, of waar wij zelf gaan slapen, als de gasten liever in onze slaapkamer of op de hems overnachten. Met slecht weer, en in de winter, hebben we immers ons fijne houtkacheltje en onze nieuwe loungebank in ons knusse huis?

En zo kwamen we op een safari-tent uit.

We zijn er super blij mee. En niet alleen wordt het gevoel versterkt van ‘elke dag vakantie’, maar belangrijker nog is het besef dat we niet zijn bezweken voor alle verleidingen van ‘meer & mooier’ die gaandeweg voorbijkwamen, maar dat we echt blij zijn met minder, en trouw zijn gebleven aan hoe we hier willen leven: eenvoudig, natuurlijk, geen geld uitgeven aan onnodige dingen en back to basics.

Deze slideshow vereist JavaScript.