De dag begint met verse bloemen op tafel. Het weer is onverwacht mooi. Na etmalen stevige wind, zout-wazig zicht en af en toe een bui is de lucht ineens vele tinten blauw. Het water van de fjord spiegelt in even zo veel tinten groen en grijs. De wind is gaan liggen: net genoeg om plezier van te hebben bij wind mee, en niet te veel om tegenin te hoeven worstelen bij wind tegen.

De horizon is een strakke streep. Hoe helderder de lijn, hoe dichterbij ze lijkt. De stilte buiten – als we op het terras bij de tent lunchen – wordt slechts doorbroken door de brommende grasmaaier van de buren. Op het wilgenroosje draaien de laatste dagpauwogen hun rondjes in de zon. De zwaluwen kwetteren hoog in de lucht, en verzamelen kracht voor de lange tocht naar het warme zuiden. Maar altijd keren ze terug: naar de plek waar ze geboren zijn.

De woeste schuimkoppen op zee zijn een zachte deining geworden. De branding ruist. We zijn niet alleen op het strand; meer zielen zoeken beweging, ontspanning, of barnsteen. Ik vind een gewone steen, een kiezel. Niet bijzonder, maar hij spreekt me aan. De eerste vulling in mijn rugzak. Meegenomen om duindoorn te oogsten, maar we zien er geen één. Gelukkig glanzen de zwarte vlierbes-trossen aan hun rode stelen wél uitbundig in berm en tuin, en is er genoeg om de naderende winter weer gezond door te komen.

’s Middags verschijnen er steeds meer wolken. Er gaat geen dreiging van uit, slechts schoonheid. Hoe grijzer en grilliger het wolkendek, hoe zilveriger de zee. De wind wakkert weer aan. Moe maar voldaan komen we thuis. Nog even bij de tent genieten van de laatste beetjes zon. Dan naar binnen. Kachel aan, warm bij het vuur. De zon gaat zonder bombarie onder. Kleine kaarsjes achter alle ramen verwelkomen de invallende duisternis.

Het was een mooie dag. Eigenlijk een heel gewone dag. Voor mij mag deze eerste dag symbolisch zijn voor de rest van een heel nieuw levensjaar. En aan het eind van zo’n dag past maar één ding: