Imagine a small country with few people.
They enjoy the labour of their hands
and do not waste time inventing
labour-saving machines.
Since they dearly love their homes,
they are not interested in travel.
Although they have boats and carriages,
they are rarely used.
Although there may be weapons,
nobody ever uses them.
They are content with healthy food,
pleased with simple clothing,
satisfied in snug homes.
People take pleasure in being with their families,
spending weekends working in their gardens
and delighting in the doings of the neighborhood.
Although the next village is close enough
that they can hear their roosters crowing and dogs barking,
they are content to leave each other in peace – Tao Te Tjing verse 80
Bij het opschonen van mijn mail kom ik ze weer tegen: de nieuwe vertalingen van de Tao Te Tjing, waar ik zo’n twee jaar geleden nogal eens de ‘quotes op zondag’ aan wijdde. Een inspirerend boek, dat blijft het. Elke keer als je een tekst weer eens leest – of een andere vertaling, zoals de Engelse hier boven – vind je er wel iets wat op dat moment van toepassing is in jouw leven. Zo ook nu.
De wisseling van seizoenen zet me altijd aan het overdenken. Terugblikken, vooruitblikken. Wat neem ik mee, wat laat ik achter. Op dat soort momenten ben ik soms uit balans. De weg kwijt. Wat wil ik met dit blog (ja, die vraag komt eens in de zoveel tijd voorbij 😉 ) Wat wil ik nog op andere sociale media – na een Facebookloze zomer nu weer ‘actief’, maar met heel veel voorbehouden. Via de krantenknipsels van buurman C., nieuwsbrieven en andere kanalen ‘overvalt’ het wereldnieuws me en vraag ik me voor de zoveelste keer af wie en wat ik nog kan geloven, anders dan mijn eigen ogen en oren. Wat is nog echt, en wat is nep? En: hoe kan ik bijdragen aan een wereld zoals ik die graag zie? Zoals we die stap voor stap, met wat zich aandient, aan het vormgeven zijn hier rond het Gele Huis?
In deze tekst beschrijft Lao Tzu wat als een utopisch bestaan kan worden beschouwd; een bestaan dat is geworteld in eenvoud, harmonie en tevredenheid met wat is. Het gaat hier over een rurale, zelfverzorgende dorpssamenleving, 2000 jaar voordat Thomas More ‘Utopia’ bedacht en schreef. In de wereld van tekst 80 worden de mensen niet klein gehouden, ze hebben immers wapens. Ze kunnen die verantwoordelijkheid aan en gebruiken ze niet, ze zijn tevreden en ze gaan ook niet met geweld op zoek naar wat dan ook.
Iets minder letterlijk staat er: gebruik de middelen die er zijn, als het nodig is, maar laat je er niet door verleiden. Geniet van je leven, laat de ander leven en gun de ander de ruimte. Ervaar innerlijke rust, heb innerlijk weet van ´de weg’ (de Tao). Leef bewust, ben je bewust van de tijdelijkheid van dit bestaan en van dit moment in het hier en nu. Dan hoef je niet weg. Dat vertelt deze tekst.
We zijn allemaal verantwoordelijk voor het creëren van onze eigen persoonlijke utopie en we doen dit door de keuzes die we maken. Of, zoals iemand reageerde op daily-tao.blogspot:
Utopia, actually, is a very personal thing, not something to be demanded, for the whole planet.
Utopia happens, one person at a time.
Or not.

Wat een prachtige tekst. Zo zie ik het ook vaak voor me. Dit is de tijd om naar binnen te keren en daar ‘op te ruimen’. En dan niet slechts in materiële zin. Dank je wel voor deze gloedmooie woorden. Liefs x
LikeGeliked door 1 persoon
Graag gedaan ☺️ liefs terug! XX
LikeGeliked door 1 persoon
Zo is het maar net en wat er tegenwoordig allemaal geschreven wordt neem ik met een korreltje zout. Hoe vaak wij niet tegen elkaar zeggen: ze schrijven maar wat vandaag zus en morgen zo. Je eigen weg volgen is de beste manier.
LikeGeliked door 1 persoon
Helemaal mee eens!
LikeGeliked door 1 persoon
Ik laat dit even bezinken.
LikeGeliked door 1 persoon
Daar nodigt het wel tot uit hè? Heb ik ook gedaan… 😉
LikeLike
Dit soort teksten hebben we (ik in elk geval) soms even nodig voor herstel/healing. Om weer terug te komen op de goede weg. Ik hoop dat je doorgaat met dit blog, al ben ik momenteel zelf ook een beetje aan het zwalken.
LikeGeliked door 1 persoon
Dat zwalken hoort erbij, denk ik. Bij zowel bloggen als het leven. Is ook nodig – om soms even van het pad af te raken, zodat je weer even gedwongen wordt stil te staan en je af te vragen: waar ben ik, waarheen wil ik, wát wil ik ook al weer? En inderdaad: een tekst kan daarbij net hetgeen zijn wat je nodig hebt. En dat komt dan altijd uit onverwachte hoek, op onverwachte momenten… (en de kunst is dan de hints te snappen 😉)
LikeLike
Je vat het mooi samen: Leef bewust, ben je bewust van de tijdelijkheid van dit bestaan en van dit moment in het hier en nu. Dan hoef je niet weg—Het raakt aan mijn blog hoewel die juist wel met expansiedrift te maken heeft. Mijn wereld was geen Utopia maar ik was tevreden met die kleine wereld en ruime vriendenkring onder de noemer ‘Arnhem’. Nu kan ik reizen en de reis zal vast vaak gaan naar de wereld van weleer.
LikeGeliked door 1 persoon
Mooi gezegd Anne…
LikeLike
Mooi! Ik las vandaag ergens dat we aan de laatste drie maanden van niet alleen dit jaar, maar ook dit decennium zijn begonnen. Wow. Jouw stukje tekst was dus een zeer welkome ‘reminder’ 😉 Dikke knuffel, Patty
LikeGeliked door 1 persoon
Graag gedaan 😉 XX
LikeGeliked door 1 persoon