Het voelt een beetje alsof ik mijn ziel aan de duivel heb verkocht. Ik zie een oud-collega zijn hoofd schudden nu. Zo’n anderhalf jaar geleden riep hij nog: ‘Stoer!’ toen ik hem vertelde waarom ik mijn elektrische fiets had ingeruild voor eentje waarbij ikzelf de enige motor, accu en ondersteuning ben.

Mijn fijne el-fiets had de batterij ingebouwd in het frame. Dat was geen probleem zolang die fiets in een verwarmde, van stopcontacten voorziene garage bij ons huis is NL stond. In ons kleine schuurtje bij het Gele Huis hebben we geen el (Deens voor elektriciteit). Bovendien is winterse koude niet bevorderlijk voor de levensduur van een accu.

Daarom werd mijn o zo fijne el-fiets #1 verkocht via Marktplaats, en vond ik daar een andere, met afneembare accu. Dat leek in eerste instantie de meest voor de hand liggende oplossing. Maar el-fiets #2 haalde het, als tweedehandsje, niet bij het comfort van fiets #1.

Dacht ik nog ruim naar mijn werk op en neer te kunnen fietsen, viel de accu ineens uit. En meer van dat soort fratsen. Nu was dat met de korte ritjes in de stad niet eens zo erg, maar ik zag het al gebeuren als we aan het eind van de Tange waren… en dan zonder ondersteuning, met tegenwind, tegen de stuwwal op waarop wij wonen, 16 km terug naar huis.

Het was niet zozeer de lichamelijke inspanning, een bonzend hart, het buiten adem zijn en een natte zweetrug krijgen, waar ik tegenop zag. Het was falende techniek waar ik van baalde. En zo werd el-fiets #2 ingeruild voor een fijne, lichtgewicht hybride met 21 versnellingen. In Denemarken zou ik het weer geheel op eigen kracht gaan doen. En ik begon met oefenen tussen huis en werk in NL, brug op en brug af.

Af en toe reden we een stukje samen, de psycholoog die als docent verbonden is aan de huisartsenopleiding waar ik mijn laatste betaalde werkzaamheden verrichte, en ik. We woonden in dezelfde wijk. Waar ik hem op mijn el-fiets nog kon bijhouden, lukte dat met fiets #3 niet meer. Happend naar adem, brug-op fietsend, vertelde ik hem hijgend dat ik mijn conditie aan het opbouwen was, voor hier. Zodat ik een beetje beslagen ten ijs zou komen op dit stukje land met heuvels en wind. ‘Stoer!’, vond hij. En dat vond ik zelf ook wel, eigenlijk 🙂

Na een jaar wonen hier moet ik echter tot de conclusie komen dat er van fietsen op eigen kracht niks terecht komt. Het valt letterlijk zwaar tegen. Resultaat: ik fiets helemaal niet meer, neem overal de auto voor. Mijn goede voornemens verwaaien met de westenwind. En dat voelt niet goed.

Echter, weer een el-fiets kopen heeft ook genoeg bezwaren, die voornamelijk te maken hebben met (de productie van) de accu. Dit is het meest milieubelastende onderdeel van de fiets. Bij de productie van li-ion batterijen komen schadelijke stoffen in de atmosfeer en daarbij moeten grote hoeveelheden kobalt en grafiet gewonnen worden. En dat gebeurt (voor zover ik weet) veelal op een mensonterende manier. Dan leggen de accu’s vaak enorm grote afstanden per vliegtuig af voordat ze op de plaats van bestemming aankomen. Ten slotte moet zo’n accu opgeladen worden – ook al doen we dat hier vooral met windenergie.

Groener dan een fiets op spierkracht is er niet. Echter: als het alternatief is dat je de auto pakt, is elektrisch fietsen altijd nog beter; óók voor mijn conditie. Omdat er ruimte ontstond in ons budget toen het tuinhuis wat eenvoudiger uitviel dan begroot, is fiets #3 is na lang plussen en minnen ingeruild voor een – grotendeels in Denemarken geproduceerde – el-fiets.

Ik fiets weer, zij het met enige hulp. De wind en de heuvels zorgen ervoor dat ik zelf nog genoeg lichamelijke inspanning moet leveren, en dat voelt goed. Ik werk weer aan mijn conditie, minder straf dan beoogd. Ik geniet van mijn ritjes. Maar ik gedachten zit elke rit wel mijn geweten achterop in de gedaante van een Congolese mijnwerker…