Neil Young zingt ‘I want to live, I want to give, I’ve been a miner for a heart of gold’. Vroeger hield ik niet van Neil Young. Nu kan ik zijn muziek, zijn teksten, zijn stem wèl waarderen. Dingen veranderen. Andere niet. Zo zie ik dat een enkeling zijn snor, zijn sjaal, zijn zonnebril boven op het hoofd nog net zo draagt als dertig jaar geleden.

De reünie; ik ben er niet bij. Maar zoals het een oud-journalist betaamt, wint de nieuwsgierigheid het van het gevoel dat ik het leven zoals dat vandaag opgerakeld zal zijn, achter me heb gelaten. Ik bekijk de foto’s op de reünie-site. Beelden van vroeger en van vanmiddag. Ik zie mezelf op foto’s waarvan ik niet wist dat ze bestonden. Ik herken sommige oud- (en inmiddels oude) collega’s op de nieuwe foto’s.

And I’m getting old

Keep me searching for a heart of gold

And I’m getting old

Ooit waren veel van de mensen die vandaag de reünie wel bezochten de belangrijkste personen in mijn leven. Ik stond aan het begin van mijn journalistieke carrière, aan het begin van mijn zelfstandige leven. Mijn toenmalige echtgenoot bleef de schoolkameraad met wie ik op avontuur ging, maar ik wilde meer. Ik zocht naar iets onbereikbaars.

I’ve been to Hollywood

I’ve been to Redwood

I crossed the ocean for a heart of gold

Het waren de intensiefste jaren van mijn leven. Collega’s werden vrienden, kameraden, minnaars. Een collega werd partner. We deelden één gezamenlijke passie: het nieuws. De krant. Met hart en ziel stonden we achter ons product: de schrijvers, de vormgevers, de ondersteuners.

We kampeerden met elkaar, wandelden samen, hielden afdelingsuitjes met etentjes, musiceerden samen, vierden samen sinterklaas. En nooit zorgden privé gebeurtenissen voor een smet op de werkverhoudingen.

Het was de tijd dat het woord bezuinigen nog niet bestond. De sky was de limit, in alle opzichten.

Tot, 25 jaar geleden, de eerste fusie zich aankondigde die het einde van dit tijdperk inluidde. En mijn partner plotseling overleed. Niets zou ooit meer hetzelfde zijn.

I’ve been in my mind

It’s such a fine line

That keeps me searching for a heart of gold

Vandaag sta ik niet met een kopje koffie in de hand (hoe onhandig bij een omhelzing!) terug te blikken op wat was. Het zijn niet alleen de honderden kilometers die mij vandaag van vroeger scheiden. In het zoeken naar het heart of gold toen en nu – naar inspiratie, liefde, de zin van het leven, rust – of hoe je de songtekst van Neil ook wilt interpreteren – zit de wereld van verschil die maakt dat ik vandaag, hier, thuis, gelukkig ben en oud word.

Vandaag verkruimel ik de boven de kachel gedroogde kruiden. Geniet ik van grijze wolken en zilver licht op het stille water van de fjord. Maak ik appelcompote-met-vlierbessensap van alweer een paar kilo appels die buurman C voor ons verzamelde. Lezen we wat, en zet ik een nieuw breiwerk op de rondbreinaalden op en luisteren we samen naar Neil Young. Loop ik tegen de schemering het laatste rondje met het hondje. In de verte knipoogt het baken van het havenhoofd naar me.

You keep me searching

And I’m getting old