Op zoek naar een nieuwe manier om deze periode – noem het kerst, of midwinter, of Yule, of de Twaalf Nachten – te beleven op een manier die past bij onze huidige manier van leven, zak ik weg in somber gepeins. Ik mis dingen die er nooit geweest zijn. Mijn kinderen. Een groot, hecht gezin. Mijn broers en zussen. Familietradities.
Ik val terug op oude gewoonten, inclusief het eten van vlees en chips-met-smaak-van-blauwe-kaas. Het bekomt me niet. Veel ben ik inmiddels ontwend. De muziek van de Top2000 brengt nog steeds goede herinneringen, maar ook die moeten tegenwoordig met de rest van de wereld gedeeld worden, waardoor ik meer geklets dan muziek hoor. Maag en darmen raken van streek, misschien nog wel het meest door het gewicht van die steen, die voor mij metafoor is voor alles wat ik mis.
Ergens in augustus ging de zomer stiekem over in de herfst. De temperatuur daalde gestaag, de dagen werden korter en vooral grijzer, en ook de kleuren verdwenen bijna ongemerkt uit de tuin. De laatste paar blaadjes die zich krampachtig vasthielden bovenin de esdoorn vielen even op – en toen waren ze weg, en alle bomen kaal. Miezer, mist en regen regeerden.
We trokken ons terug in ons warme, droge hol. Begin december haalde ik de sneeuwpoppen – voormalige kerstboomversiering – uit hun doosjes en hing ze voor de ramen. Als een uitnodiging: winter, wees welkom! Buiten bleef het somber, grijs, nat en zacht, binnen kwam een sobere kerstsfeer op kousenvoeten binnensluipen. Door de takkenboom-met-lichtsnoer aan de muur en her en der wat extra lampjes.
De inspiratie voor onze midwinterwens was ver te zoeken. Hoezo midwinter? Het was half december en nog steeds herfst. Het midwintergevoel, waar ik in plaats van een kerstgevoel zo op hoopte, bleef uit. Tenzij dat enorme verlangen om me als in beer in winterslaap terug te trekken van alles en iedereen een midwintergevoel is…
Maar dáár zat ik niet op te wachten.
Zesenzestig dagen. Dat is ruim negen weken. Die tijd schijnt er gemiddeld nodig te zijn om een nieuwe gewoonte of nieuw gedrag te creëren. Misschien heb ik er wel negen jáár voor nodig om ‘kerst zoals het was’ van me af te schudden en midwinter of Yule te omarmen en me – letterlijk – neer te leggen bij het beer-in-winterslaap-gevoel. Zodat ik niet langer – op wat voor manier dan ook – een feest vier dat in de kern refereert aan de geboorte van een kind, maar waarlijk stil kan worden om het licht in mezelf geboren te laten worden.
Een eerlijk, moedig, warm en ontroerend schrijven.
Je raakt me, ik begrijp je (ook al herken ik niet), ik leef mee (want ik herken).
Winterse dagen zijn vaak grauw en grijs, dan voelt gemis veel intenser en heimwee ongenadiger aan.
Maar er is de hoop, op licht, op zon, op witte sneeuw, die zacht en zoet (s)maakt, op prachtige onverwachte grillen van de natuur, op langere dagen. Ik hoop samen met jou mee, en ondertussen ook voor jou een warme KNUS!
LikeLiked by 2 people
Ah, dank je wel Lieve! Voor de woorden en de KNUS 😉 Ja, ik weet het, dit gaat voorbij, en openstaan voor onverwachte grillen van de natuur is altijd beter dan iets willen afdwingen…
LikeLike
Mooi geschreven weer.
Klinkt als verdriet om wat niet was. Hiervoor gebruik ik, sinds ongeveer de jaren ’90, nlp. Het leven is er niet perfect van geworden, maar het helpt – laat ik zeggen, bij mij.
Ruwweg: je vraagt je af wat dat wat je gemist hebt, voor je betekend zou hebben. Dat is: welke waarde zou het voor mij (gehad) hebben? Daarna vraag je je af, hoe je die gemiste waarde alsnog in je leven vorm zou kunnen geven.
Hoop dat dit niet al te abstract is.
LikeLiked by 2 people
Ik heb nog eens nagedacht over wat je hier schreef. Het lijkt me dat je het hebt over een gebrek aan (gevoel van) verbondenheid. Dat is dan dus de gemiste waarde: verbondenheid. En dat is natuurlijk juist waarom ‘iedereen’ kerst wil vieren met familie, zelfs al is het lang niet altijd gezellig. Andere mensen missen het ook.
Misschien kun je leren om het gevoel van verbondenheid in jezelf op te roepen, ongeacht je gezelschap, of het ontbreken daarvan. ‘Ik voel me liefdevol verbonden met de persoon die ik ben. Het is een warm gevoel.’
Of je zou kunnen bedenken met wie of wat buiten jezelf je je verbonden voelt: je hond, je man, je huis enz. En op die manier dat gevoel van verbondenheid oproepen.
LikeLiked by 2 people
Ik denk dat je inderdaad de spijker op z’n kop slaat hier. Dat het ‘een’ verbondenheid is wat ik nog mis hier, op een nieuwe plek met nieuwe mensen, nieuwe taal, nieuwe mores. Ik WIL me met al dat nieuwe verbinden, dat lukt (natuurlijk) niet à la minute, en daarom zoek ik dat in ‘vroeger’… hm! 🤔💡 Dank voor je toevoeging! 🙏
LikeLiked by 1 persoon
Ha Betje, nee, dit is niet te abstract hoor: heel duidelijk. De vraag is heel simpel eigenlijk… maar het antwoord erop is wel een van de dingen waar ik op dit moment mee bezig ben… (ik ‘worstel’ nog even door 😉 )
LikeLiked by 2 people
Soms blijft een periode lang stil en grijs. Maar dat licht draag je al in je en er staan mensen om je heen.
LikeLiked by 2 people
Ja, dat kan ik niet ontkennen 😉
LikeLike
Het licht is ver te zoeken deze dagen, dat heeft zijn invloed op een mens. Deze dagen gaan we dieper nadenken over de zware dingen des levens. Ook ik. Dan berisp ik mezelf en roep ik mijzelf een halt toe. Het is helaas vaak moeilijk luisteren naar jezelf…
LikeLiked by 1 persoon
Zeker weten! 😉 En op zich is er natuurlijk niks mis met wat dieper nadenken over dingen. Je wordt er uiteindelijk wijzer van. Maar voordat je dát snapt hè… 🙄
LikeLiked by 1 persoon
Veel mensen hebben last van de sombere dagen, nog even volhouden het schiet al weer op naar maart. Even snel heen en weer is er ook niet bij met zulke dagen? Of dat de kinderen bij jou komen?
LikeLiked by 2 people
Naar maart… je slaat twee hele maanden over 😱😉 maar er is al een trip gepland. Overigens heb ik geen last van heim-weh in de letterlijke betekenis van het woord hoor: verlangen naar de plek die ooit mijn thuis was. Het is meer zoals Betje opperde: ik zoek verbinding, in welke vorm dan ook 🙂
LikeLiked by 1 persoon
Nee geen heimwee, maar je mist inderdaad iets maar dat is de keuze die je hebt gemaakt toen je daar ging wonen. Niet boos bedoeld begrijp me goed!
LikeLiked by 1 persoon
Ik begrijp je hoor! Nu wordt (en zeker nú, in deze grijze, stille tijd) in de praktijk voelbaar wat ik in theorie al had bedacht bij het maken van deze keuze. En dan merk je dat er verschil zit in iets (be)denken en iets voelen… 😉
LikeLiked by 1 persoon
Dapper van je om dit te schrijven voor mezelf zo bekend . Wens je voor de komende jaar geluk,gezondheid,vreugde en dat jullie omringd zullen zijn door lieve mensen.
LikeLiked by 2 people
Dank je wel! 🙏Dat wens ik jou ook!
LikeLiked by 1 persoon
Veel succes met de winterslaap… Laat het ritme van de dagen je maar vertellen wat je moet doen, eerder dan een beeld in je hoofd van hoe de dingen zouden moeten zijn.
Warme groet!
LikeLiked by 3 people
Ja, dat beeld… dat beeld… dat is hardnekkig hoor! Maar ik ga proberen me te laten meevoeren op het ritme van de dagen. Warme groet terug!
LikeLike
Soms heb ik ook een gevoel dat wij allemaal dat ‘kerstgevoel’ willen voelen. Maar gevoel is het laatste, ongeveer, dat je kunt dwingen. Het is er, of het is er niet. Niet elk jaar is hetzelfde. En ik kan me heel goed voorstellen dat je nog wat moet herschikken voordat je ook daar het hele jaar lekker in je vel zit. Ik hoop alleen niet dat er 33 x 2 kerstdagen voor nodig zijn. Dat zou wat al te kort dag worden. Of lang. Het is maar hoe je dat bekijkt, of voelt.
Ik wens je hele mooie gedachten toe. Met dat vleugje weemoed, maar ook een soort bewustworden van wat het beste voor je is. Veel liefs xx
LikeLiked by 1 persoon
Dank je wel Marije. En 33 x 2 kerstdagen: nee hoor 😬 ‘t is nait aal doage kovvie mit kouke, maar ‘t komt goud hoor 😉 liefs terug! XX
LikeLiked by 1 persoon
Nee, maar daar word je ook maar gezapig en dik van 😉 Liefs en warme knuffel over t wad naar jullie toe xx
LikeLiked by 1 persoon
😘
LikeLiked by 1 persoon
Ik surfte even mee op je golf(je). Liet het binnenkomen en draaide het rond. Snapte delen ervan en liet het weer gaan. Ook die commentaar rond verbondenheid was zeer waardevol. Dank je wel.
LikeLiked by 1 persoon
Fijn dat je even meesurfte – en ja, de opmerkingen van Betje snijden hout 😉
LikeLike
Wat een pracht blog heb je geschreven. Herkenbaar op vele fronten.
Voor 2020 wens ik jullie een mooi en liefdevol jaar toe. Met weer mooie logjes zodat ook wij mee kunnen genieten. 🙂
LikeLiked by 2 people
Dankjewel Deborah, en insgelijks! ❤
LikeLiked by 1 persoon
Overhead the albatross
Hangs motionless upon the air
And deep beneath the rolling waves
In labyrinths of coral caves
An echo of a distant time
Comes willowing across the sand
And everything is green and submarine
And no one called us to the land
And no one knows the where’s or why’s
Something stirs and something tries
Starts to climb toward the light
Strangers passing in the street
By chance two separate glances meet
And I am you and what I see is me
And do I take you by the hand
And lead you through the land
And help me understand
The best I can
And no one called us to the land
And no one crosses there alive
No one speaks and no one tries
No one flies around the sun
Almost everyday you fall
Upon my waking eyes
Inviting and inciting me
To rise
And through the window in the wall
Come streaming in on sunlight wings
A million bright ambassadors of morning
And no one sings me lullabys
And no one makes me close my eyes
So I throw the windows wide
And call to you across the sky
Pink Floyd
LikeLiked by 2 people
Wow… ♥️
LikeLike
Later vandaag stuur ik je even een berichtje….
LikeLiked by 1 persoon
Intussen genieten wij van een (oudejaars)avond gevuld met muziek van Pink Floyd… heerlijk zwijmelen bij muziek uit onze wilde jaren. Dus hiervoor alvast: 🙏 dank!
LikeLike