Ik heb het even helemaal gehad met onze manier van leven en de keuzes die hiertoe hebben geleid. Eenvoudig leven hier? Ik vind er op dit moment weinig ‘eenvoudigs’ aan. Het lijkt eerder steeds ingewikkelder te worden. Het ene bewust-zijn over een aspect van hoe we tegenwoordig met de aarde en onze medebewoners omgaan, leidt tot het volgende. De ene keuze leidt bijna vanzelfsprekend naar het volgende probleem.

Maar waar houdt het op? Waar ligt de grens tussen de wereld willen verbeteren en weten dat het genoeg is wat je doet, of juist laat? Waar ligt de grens tussen met een nog-net-goed gevoel je kop in het zand steken en het besef dat je niet kunt on-weten wat je zojuist hebt gezien, gehoord, gelezen.

Het is zuivelcrisis in het Gele Huis. Op zoek naar steun en bevestiging van mijn wanhopige gevoel lees ik de volgende tekst op de site van De Morgen:

“We moeten minder kaas eten”, zegt mijn vriendin* resoluut, die vandaag de boodschappen deed. “Kaas is superslecht voor het milieu. En ik vind het ook zielig voor de dieren.”

Minder kaas? De afgelopen jaren banden we al vlees uit onze keuken, boekten we geen vliegvakanties meer en besloten we de houtkachel niet meer te gebruiken**. Een droger hebben we ook niet: alle kleren gaan aan het droogrek, ook al worden de handdoeken er zo ruw van als schuurpapier.

Is het nu tijd voor de volgende stap: geen kaas meer? En wil ik die stap wel zetten? Kaasblokjes met mosterd! Pizza quattro formaggi! Geraspte parmezaanse kaas!*** Het is allemaal zó lekker. Moeten we dan werkelijk elke vorm van genot uit ons leven verdrijven omdat de planeet het niet zou aankunnen? Zo erg kan het toch ook weer niet zijn met die kaas?

Alsof het één groot complot is, verschijnt een paar dagen na het kaasincident de nieuwste New Scientist, het populaire wetenschapstijdschrift met op de cover: de waarheid over kaas, de verschrikkelijke prijs van ons favoriete eten. Strekking van het artikel: je bent naïef als je denkt dat kaas zoveel beter is voor het milieu en dierenwelzijn dan vlees. 

(*de rollen zijn bij ons omgedraaid, **de houtkachel brandt nog wel in het Gele Huis en ***al deze dingen eten wij niet meer, maar verder had deze gedachtegang de mijne kunnen zijn)

Deze week deelt Jacob aan de lunchtafel ineens mee dat hij geen geiten- en schapenkaas meer wil. Koeienzuivel gebruiken we al heel lang niet meer vanwege de lactose en daar is Jacob intolerant voor. Echter: hij heeft zich verdiept in de geiten- en schapenmelk c.q. kaasindustrie en ook hier (waar niet?) is het leed niet te overzien. Voor de dieren niet, en nu ook in het Gele Huis niet.

Want hoe Jacob ook benadrukt dat dit ZIJN keuze is, en dat hij van mij niet vraagt hetzelfde te doen, zit ik toch met een probleem. Ik ben een kaasjunkie. Zo lang ik mij kan heugen heb ik dagelijks kaas gegeten: op brood, bij een borrel (toen we nog borrelden), en tegenwoordig zijn we grootverbruikers feta om warme maaltijden van enig eiwit te voorzien.

Maar de ongemakkelijke waarheid wetend (die ik in wezen al langer wist, maar waar ik mijn kop voor in het zand stak) is het geen optie meer om zuivel van welk dier dan ook te blijven consumeren. Ik heb kaasschaamte, zo lees ik in hetzelfde stuk op De Morgen:

‘… eindig ik thuis bij de koelkast, waar mijn vriendin overigens ook de melk en yoghurt heeft gerantsoeneerd. Wanneer ik zelf boodschappen doe, heb ik natuurlijk de kans om de voorraad zuivel weer op niveau te brengen.

Daar sta ik dan, met de kinderen bij de kaasafdeling naast een heerlijk stuk boerenbelegen. “Niet doen”, zegt mijn achtjarige dochter, die aan de koelkast blijkbaar had staan luistervinken. “Dat is slecht voor de planeet.”Ik leg een stuk in de winkelwagen, maar het broodje kaas met mosterd smaakt me die middag toch minder dan voorheen. Het zit onder mijn huid en gaat er niet meer weg: kaasschaamte.’

(Het volledige artikel waaruit ik citeer is HIER te lezen)