Stil was ik er af en toe even van: de reacties op mijn vorige blog. De kaasschaamte ben ik inmiddels snel voorbij. Ik eet wat we nog in huis hebben op, en daarna is het klaar-met-de-kaas. De kikkererwten staan al gereed om zelf eens te gaan experimenteren met het maken van hummus. En dan gaan we nu naar het andere eind van ons spijsverteringsstelsel… Dit wordt een onsmakelijk verhaal, dus als je dit leest terwijl je net iets zit te eten of drinken zou ik stoppen nu 🙂

Wij hebben een beerput. Iedereen in het buitengebied hier heeft een beerput. Tegenwoordig zijn er onverwoestbare kunststoffen septic tanks, maar die van ons is nog oud, en klein, en van beton. Zolang we hier al komen, wordt de put één keer per jaar geleegd. Meestal rond deze tijd. Toen we hier nog niet permanent woonden, vonden we vaak een briefje in de brievenbus: de put is geleegd, en alles is in orde. We hebben soms enige twijfel daar aan, want af en toe ruiken we de put 😖

Deze winter is de eerste keer dat we een heel jaar rond dagelijks de beerput hebben gevuld. En zo kon het gebeuren dat enkele weken geleden het toilet niet meer goed wilde doorspoelen. Dat was – achteraf gezien – een veeg voorteken.

Het gebeurde steeds vaker, en vandaag lijkt het provisorisch gepook met een lange stok in een pijp die in de put uitkomt geen effect meer te hebben. Vol is nu echt vol. De wc doortrekken is nu echt geen goed plan meer…

Een blik op de site van de firma die in onze gemeente verantwoordelijk is voor het jaarlijks legen van de putten, leert dat we op de planning staan voor week 9. Volgende week. Dat is te lang om op te wachten. Dus eerst maar eens een mailtje gestuurd, of ze wellicht vandaag kunnen komen, want we kunnen dus niet meer van het toilet gebruik maken.

We krijgen vrij snel antwoord van AnneMarie, die onze vraag voorlegt aan Natalie van het beerputleegmaakbedrijf, met ons in de cc. Even later antwoord Natalie aan AnneMarie met ons weer in de cc: ‘Nee. Heb helaas geen auto in de buurt 🙂 ‘ Het zal wel Deense humor zijn, die smiley erbij, maar op ons heeft het een averechts effect 😳

We tellen tot tien, ademen in, ademen uit, en reageren richting beide dames met: ‘Hallo beiden, wanneer dan wél, zo spoedig mogelijk?’ Natalie reageert: ‘We zijn week 9 in jullie omgeving 🙂’. Ja, dát hadden we al gezien, dat stond in de planning, maar zo lang kunnen we dus niet wachten. Dus rot op met die smile 🤬 wat nu? De beerput zelf dan maar leegscheppen met emmertjes? En die ergens in een sloot dumpen?

Nee, zegt Natalie, we moeten zelf iets regelen, en dat zelf ook betalen. In het papieren telefoonboek vinden we een ‘slamsuger’ (strontzuiger) in het dichtstbijzijnde dorp 10 km verderop, mét een eigen website waar je ‘help’ kunt roepen. Even later worden we gebeld: er is een slamsugerbil naar ons onderweg (een bil is een auto).

Deze lokale firma is níet het bedrijf dat de gemeentelijke aanbesteding heeft ‘gewonnen’. Dat is een bedrijf dat ver buiten onze regio huist, in Odense, met de dichtstbijzijnde regiolocatie op 80 km. Maar ja, zo gaat dat met aanbestedingen: meestal wint de goedkoopste ten koste van de dichtstbijzijnde…

In de tussentijd heeft iemand de jaarlijkse planning voor het legen van onze tank aangepast: ineens staan we gepland voor week 13 😳. Enfin: de plaatselijke slamsuger doet zijn werk goed, en netjes. Liet het gecontracteerde bedrijf vorig jaar een smerig spoor achter van put naar auto, door de tuin en over het grind (en geloof me, als je een hond hebt met coprofagie* is dat géén pretje!), de plaatselijke meneer laat zelfs geen reukspoor achter. We zijn – in meerdere opzichten – helemaal opgelucht 🙂

(*coprofagie = het eten van ontlasting)