Het begint vorige zomer. Jacob deelt in zijn netwerk zijn foto ‘Shadows of the past’ – een straat in de oude benedenstad van Nijmegen, waar hij ooit woonde – en prompt duikt er zo’n schaduw uit het verleden op. Kees*, een oud-collega van Jacob, laat hem weten zeer gecharmeerd te zijn van de foto. Maar kan Jacob misschien ook zoiets van het IJsselfront in Zutphen maken?

De belofte is snel gemaakt. De eerstvolgende keer als wij in NL zijn, brengen we ook een bezoek aan de oude Hanzestad Zutphen, mét camera. Vanuit ons kabouterhuisje in Herpen ligt Zutphen op de route naar de oudste bonuszoon. Op een koude, mistige voormiddag in januari stoppen we ter hoogte van het stadsbalkon in de Tichelbeeksewaard, van waar je een mooi zicht hebt op de witte gevels van de herenhuizen aan de overkant.

Eenmaal weer terug in ons Gele Huis wordt het resultaat beoordeeld, in orde bevonden en een selectie gemaakt voor Kees. Zit er niets bij waar zijn hart sneller van gaat kloppen, dan is het voor ons een leuk, fris uitje geweest. Maar Kees is erg blij met de meeste abstracte versie van Jacobs visie op de IJsselkade, en na enig overleg kunnen we onze ‘huisdrukker’ Ewald aan het werk zetten voor een foto van 1.80 bij 85, ingelijst en wel.

Ewald houdt ons (altijd) op de hoogte van de vorderingen, en zo ook als de foto wordt ingepakt. ‘Zodat je een beetje weet wat je kunt verwachten’.

Niet eerder hebben we een dergelijk formaat foto ingelijst toegezonden gekregen; wel vaker alleen de print, opgerold in een koker. De foto’s gaan niet rechtstreeks vanaf de drukker naar de besteller – Jacob moet er immers nog zijn handtekening op zetten en een certificaat toevoegen. En daarbij is het natuurlijk elke keer weer spannend en leuk om te zien hoe de foto er in groot formaat op papier uitziet.

Die ‘finishing touch’ aanbrengen is voor dit formaat foto’s elke keer weer een hele uitdaging… in ons kleine Gele Huis. De door Ewald en zijn team zo zorgvuldig ingepakte foto wordt hier even zorgvuldig door Jacob weer uitgepakt. Een kreuk, een vingerafdruk, of nog erger: een pootafdruk, is zo gemaakt…

Deze slideshow vereist JavaScript.

Deze keer wordt vloer van de woonkamer vrijgemaakt: eetkamertafel en -stoelen aan de kant geschoven. Het vloerkleed wordt opgerold. Eventuele hondenharen worden weggezogen. De kachel snort. De hond snurkt en werpt af en toe een smekende blik op mij. Ik haak en kijk terug. En Jacob pakt uit. Eerst plakband. Dan tie wraps. Hoeklijsten. Karton. Een extra laag stevig foam. Papier. Nóg een laag papier… En na het zetten van de handtekening alles in omgekeerde volgorde. Na zo’n vijf uur uitpakken en weer inpakken zit de klus er op en is deze foto – opnieuw – klaar voor verzending.

We kunnen vanavond nog even niet gebruik maken van onze tot loungehoek omgetoverde bank, want dat is de enige plek waar we ‘het pakje’ kwijt kunnen… Gelukkig hebben we de stoelen nog 😉