Het lezen van jullie blogs, apps of mails raakt me. Jullie gedachten, zorgen, emoties omtrent de situatie waarin we ons nu allemaal bevinden. In de ban van… ja, was het verhaal van de ring, van Tolkien, eigenlijk zoveel anders? Ik zie gelijkenissen – en snap terwijl ik dit schrijf waarom er ineens behoefte ontstaat deze dagen om de muziek weer eens te horen van de films die werden gemaakt naar aanleiding van het boek. Met de muziek komen de beelden en ook zoveel woorden weer boven.
Wijze woorden soms.
Jullie verhalen raken me, omdat het in mijn hart binnenkomt. In tegenstelling tot al het ‘nieuws’, op officiële sites; alle getallen, alle maatregelen… dat gaat naar mijn hoofd en zorgt daar al snel voor een soort totale lockdown. Van de drie reacties die een mens in een crisissituatie kan hebben – vechten, vluchten of verstarren – vertoon ik over het algemeen de laatste. Het verstart in mijn hoofd, en als ik niet oppas ook in mijn lijf, mijn doen en mijn laten.
Er MOET iets veranderen in onze manier van leven, zoveel is wel duidelijk. En niet alleen deze weken, wellicht maanden, wellicht nog langer. Vooral daarná.
Halverwege op weg naar het boodschappendorp keren we om. We vragen ons allebei af wat we op dit moment nu eigenlijk echt nodig hebben. Beweging, frisse wind, eindeloze zee, een leeg strand en schreeuwende meeuwen. Dat doet ons systeem op dit moment méér goed dan het inslaan van eten, toiletpapier en andere supermarktartikelen.
Misschien zijn de winkels volgende week leger. Of zelfs leeg. Maar dat is nu geen reden om nu dan maar – wat dan ook – te gaan hamsteren.
Ik maak eindelijk mijn nieuwste voddenkleed af. Geïnspireerd op dat waar we hier door omgeven zijn.
De buurman weigert van ons aanbod gebruik te maken om voor hem boodschappen te halen en schakelt zijn (eveneens bejaarde) tuinman in om samen mee het dorp in te gaan.
We vinden (weer) een dode rat in de schuur.
De rabarber komt blozend boven de compost uit piepen.
De buurman belt: of Jacob de volgende dag even langs kan komen om een boom te vellen.
We luisteren naar de kalmerende muziek van Luka Bloom. Uit zijn lied Blackberry Time komt de titel van deze blog:
There’s no need to understand
Whenever you try to trust in the plan
We stand in the water and open our toes
And laugh at and love the way the river just goes
Downstream, some islands to round
I step out and dry my feet on the ground
We soak up Burren blue skies
The sun blinds me in your eyes
And I know you know
Everything is possible in God’s time
But nothing is for sure
Mijn oudste nog levende bloedverwant, oom Jan van 88, stuurt mij via Facebook Messenger een ontroerend mooie versie van het Ave Maria. ‘Het is een gezongen rooms gebed, maar ik vind het zo mooi.’ Ik ook, oom Jan.
De volgende ochtend belt de buurman weer: ‘Onze afspraak gaat niet door. Ik heb besloten dat ik mijn boom niets wil aandoen. En als ik iets nodig heb, zal ik dat jullie laten weten.’
De Deense koningin spreekt het volk toe. Dat is niet meer gebeurd sinds de Tweede Wereldoorlog.
Alles is mogelijk.
Niets is zeker.
Dat is het grote geschenk van onzekerheid: elk moment van elke dag wordt kostbaar – als nieuw – ontdaan van elke vorm van routine of patroon.
Laten we de wereld met heldere ogen opnieuw zien.
LikeLiked by 1 persoon
Mooi gezegd (geschreven) Kirstin. Ik sluit je graag bij je oproep aan 🙏💚
LikeLiked by 1 persoon
Zo vergaat het mij ook… daarom zoveel mogelijk buiten zijn nu om energie op te doen en hersenspinsels mijn hoofd uit te werken. Proberen op de hoogte te blijven van feiten en niet alle hysterie er om heen. Toch is dat moeilijk.
Zorg goed voor jezelf en elkaar… Dit gaat nog een hele tijd duren…xxx
LikeLiked by 1 persoon
Dat doen we Ingrid, en idem dito! Wetende dat wij in de gelukkige omstandigheid zijn dat we veel ‘buiten’ om ons heen hebben. Laten we daar maar zoveel mogelijk van genieten… XX
LikeLiked by 1 persoon
Buiten, buiten, buiten… ik heb het nu ook meer dan ooit nodig. Liever niet teveel voor de tv of op het scherm loeren naar updates. Niet dat ik mijn kop in het zand wil steken, maar ik wil ook niet ziek worden van zoveel ziek nieuws. Het is heftig en irreëel. Helaas is het de realiteit. Laat ons hopen dat we dit zonder teveel slachtoffers achter ons kunnen laten.
Zorg ondertussen goed voor jezelf en elkaar. Lieve groet X
LikeLiked by 1 persoon
Ziek worden van zoveel ziek nieuws… dat zeg je goed. Dat wil je inderdaad niet. Ik hoop het met je dat dit goed afloopt, zonder al te veel slachtoffers, maar ook dat we zoals Kirstin dat zo mooi verwoordde ‘de wereld met heldere ogen opnieuw gaan zien’.
Lieve groet terug, XX
LikeLiked by 1 persoon
Dat hoop ik ook! Lieve groet x
LikeLiked by 1 persoon
Felblauwe lucht en zee, hoe mooi kan de natuur zijn! Daar kan je rust vinden. Even weg van deze dolgedraaide wereld.
Vandaag gingen we fietsen, op de bermen langs het water. De wind in de haren. De zon op de huid. Het was heerlijk ontspannen.
Tot dan de avond komt met de vele overrompelende nieuwsberichten. Nu weer strengere maatregelen hier in België. Weer aanpassen.
Maar je Ave Maria klinkt heerlijk!
LikeLiked by 1 persoon
Ik ga eten kopen en sta eerst een half uur buiten vooraleer ik de winkel binnen mag, we worden elk apart toegelaten. Hallucinant!
LikeLike
…. Hier schieten ons de tranen van in de ogen, een brok in de keel… Onvoorstelbaar.
LikeLike
De natuur is onze redding – nu, maar altijd al, eigenlijk. En muziek misschien ook 😉 Genieten van al het mooie, dat houdt ons op de been. En ik hoorde van de nieuwe maatregelen… Heel veel sterkte! Knus!
LikeLike
Het mooie lenteweer vandaag verbant elk opgesloten gevoel, ook al zijn we heet wel. We kunnen nog fietsen in de natuur! Dat is heerlijk. Of wandelen met persoon, dat wordt dus mijn man 🙂
LikeLiked by 1 persoon
Geniet ervan Lieve! Samen, en voluit!
LikeLiked by 1 persoon
Terugvallen op die veilige vierkante meters. Je huis een kasteel, belaagd door een onzichtbare vijand. Vorige week nog een bioscoop, een biertje. En nu ben je in een heel andere wereld terechtgekomen. Spannend ergens, dat wel, maar wat is echte vrijheid toch bijzonder. Gewoon buiten lopen. Je moeder bezoeken… Vrienden zien. De wereld verandert en wij veranderen mee op een plek met vierkante meters.
LikeLiked by 1 persoon
Ja, hoe bizar snel verandert je comfortabele leventje hè, waarin alles zo vanzelfsprekend leek… We worden op heel veel vlakken met de neus op de feiten gedrukt. Niets is vanzelfsprekend. We mogen onszelf weer opnieuw uitvinden…. Sterkte op jullie vierkante meters! XX
LikeLiked by 1 persoon
mooi blog en mooie reacties, hartverwarmend ~ het bijzondere van een gezamenlijke vijand is het hart dat opengaat, de solidariteit, delen, waardering voor wat is, de stilte, de vogels die beter te horen zijn, het zoemen van een dikke hommel, de lucht die met de dag schoner wordt… mogelijkheden die ineens gevonden worden ~ we laten ons niet gek maken en laten we vooral goed zorgen voor elkaar en voor onszelf.
Carpe diem, pluk de dag
LikeLiked by 1 persoon
Ja Anne, laten we vooral naar de kansen kijken, en niet naar het gevaar. (In het Chinees bestaat het woord ‘crisis’ uit twee karakters. Het ene karakter betekent ‘gevaar’, het andere karakter betekent ‘kans’ – zo las ik ergens). Als we werkelijk de mogelijkheden zien die dit virus ons biedt, dan kan er wellicht nog veel ten goede worden gekeerd.
LikeLike
Kwetsbaar en mooi, jouw bericht.
LikeLiked by 1 persoon
Dankjewel 🙂 en welkom hier!
LikeLiked by 1 persoon
Dankjewel 🙂
LikeLiked by 1 persoon