Ons leven hier gaat eigenlijk nog grotendeels z’n gewone gangetje. Twee vaste elementen zijn anders: ik ga niet meer naar de winkel en we nemen onze bejaarde buurman niet meer mee boodschappen doen. Tot nu toe is zijn oplossing dan maar gezellig samen met zijn iets jongere tuinman op stap te gaan. Zucht.
Als ik lees en hoor hoe jullie levens ingrijpend anders zijn nu, voel ik me bijna schuldig.
Dat wij hier, zoals altijd en nog steeds, met z’n drieën (man, hond en ik) naar het strand kunnen en dat het dan geen Scheveningse toestanden zijn. We zijn er, zoals altijd en nog steeds, vrijwel alleen.
Dat wij hier, zoals altijd en nog steeds, normaal boodschappen kunnen doen in onze buurtsupers. Waar nu wel desinfecterende handgel en plastic handschoenen bij de ingang en na de kassa staan, en waar de kassamedewerkers achter een plaat plexiglas zitten, maar er wordt niet gehamsterd en mede dankzij plakband op de vloer houden de klanten netjes afstand.
Dat wij hier, zoals altijd en nog steeds, een lege agenda en nul verplichtingen hebben en we door deze crisis nu niet ineens met de handen in het haar zitten. We doen wat we altijd doen. En genieten daar nu misschien nog wel meer van dan anders. Juist omdat we weten dat het leven voor zoveel mensen nu op zijn kop staat, en voor ons niet. Én misschien ook wel omdat – zelfs hier – de lucht blauwer lijkt, de stilte intenser, de horizon scherper.
Misschien laat deze crisis ons écht helderder zien. Misschien ook wel helderder nadenken.
Ik bemerk bij veel mensen een behoefte aan duidelijke informatie. Antwoorden op de toenemende stroom vragen. Want elke bericht – positief of negatief – kan ook weer nieuwe vragen oproepen.
Ik maak me zorgen over de periode ná het virus.
Gaan we dan weer gewoon op de oude voet verder? Met consumeren, vervuilen, ‘ikke-ikke-ikke en de rest kan stikke’?
Ik hoop het toch niet.
Maar wat, en hoe, dan wel?
Hoe gaan we straks om met de wachtlijsten voor operaties en behandelingen die nu allemaal worden uitgesteld?
Worden alle noodwetten waarmee in diverse landen de autoriteiten nu ineens een hoop dingen kunnen afdwingen, straks wel ingetrokken? Of komen we in scenes van George Orwells boek 1984 terecht?
PARADIJSVOGELS 
28 reacties op “Zoals altijd en nog steeds, maar straks dan?”
Hier leven dezelfde vragen. Ik heb hoop dat er toch het één en ander blijft hangen. Het feit dat de lucht zo blauw is. Er weer vissen zwemmen op plaatsen waar die al tientallen jaren niet meer gezien zijn. Het halve stikstofprobleem in een paar maanden is opgelost. Maar dan hoor ik Trump weer braken op de TV dat het allemaal rond de Pasen wel achter de rug is en dan zakt me de moed weer in de schoenen.
LikeGeliked door 2 people
Daar zou mij ook de moed van in de schoenen zakken… (en dat is nou precies een van de redenen dat ik geen tv meer kijk – om me de moed niet in de schoenen te laten zakken 😉 ) Laten we hier, in dit hoekje van het www, elk op onze eigen manier, de moed samen maar hoog houden dan ❤
LikeLike
Ik denk dat de Amerikanen na deze crisis wel klaar zijn met Trump. Die gaat echt geen volgende verkiezing meer winnen. Nu maar hopen dat er een zinniger mens zijn plaats inneemt en Amerika’s zorgstelsel ingrijpend wordt hervormd. En er actief wordt ingezet op goede bescherming van natuur en Umwelt, zoals we dat hier in Duitsland zeggen.
LikeGeliked door 1 persoon
Jij denkt het, ik hoop het, maar vermoedelijk zitten we er allebei naast (voor wat betreft wie de verkiezingen in de VS gaat winnen…)
LikeLike
Ons leven in de Noord Oostpolder is ook niet ingrijpend veranderd. We leven al lang vrijwillig sociaal tamelijk geïsoleerd. We gingen en gaan veel de natuur in. We slaan nu alleen de zaterdag en zondag over 🙂 Boodschappen bestel ik online en die worden keurig door de super uit een naburig dorp thuis bezorgd, als ik niet thuis ben stort ik de betaling ’s avonds. Aanvankelijk keek ik nog naar het nieuws maar voorlopig beperk ik me tot de NRC (vooral achtergrond info). Ik bouw mijn eigen rust in wat de media betreft. Ik probeer niet teveel na te denken over de toekomst als het voorbij is dan word ik depressief….
LikeGeliked door 1 persoon
Fijn om te horen dat er meer mensen vrijwillig sociaal tamelijk geïsoleerd wonen. Je redt je goed, zo te lezen. En aan ‘media-rust’ doen we hier ook hoor – alleen ’s morgens en avonds even, en tussendoor zijn we lekker buiten en met heel andere dingen bezig… En je hebt wel gelijk wat je zegt over nadenken over de toekomst: dat heeft eigenlijk helemaal geen zin. Maar het is lastig soms zo’n opborrelende gedachte te negeren…
LikeGeliked door 1 persoon
Waar jullie al langer in slagen, moeten wij nu leren.
Het beangstigt me wel dat ze nu gaan vast leggen hoe ver we ons van huis mogen verplaatsen. Als wandelen niet meer mag, voelt het erg gevangen.
Ik maak me ook zorgen over de medische en economische zorgen in de toekomst, ik probeer alles van de dag tot dag te bekijken, dat is mijn manier om het te blijven aankunnen.
Jullie hebben de zee voor jullie alleen, geniet de heerlijke rust en vrijheid 💛
LikeGeliked door 2 people
Oei: vastleggen hoever je van huis mag? Da’s inderdaad een naar, beklemmend idee… Leven bij de dag is misschien wel het beste wat we kunnen doen in deze tijd, en dan gedurende die dag ook nog eens proberen alleen maar van het ‘nu’ te genieten. Het mindfulnessblogje, dat zal ik eens hoog op de prioriteitenlijst zetten! En verder probeer ik dubbel te genieten en de helft daarvan naar jou te sturen 😉 💙
LikeGeliked door 1 persoon
OH wat fijn!! Ik zal het nodig hebben💜
LikeGeliked door 1 persoon
Het zou fijn zijn als alle thuiswerkende mensen straks ook 1 of meerdere dagen thuis kunnen werken. Minder files en minder vervuiling…
En als de kinderen het nu ook redden, is het dan écht nodig om de schooldagen straks weer zo vreselijk vol te proppen…?
Een van onze kinderen is verpleegkundige dus dat geeft wel zorgen, de oudste is ZZP-er en merkt al dat er minder opdrachten binnen komen, en een schoonkind heeft een evenementenbureau dus dat werk ligt helemaal stil…
Man is ook ZZP-er. Voorlopig heeft hij nog werk maar als zijn leveranciers geen materialen meer leveren, kan hij ook niet verder… Gelukkig hebben we een spaarpotje waarmee we het een aantal maanden zouden kunnen redden en ik hoop dat het noodplan voor ZZP-ers dan werkt…
De president van Brazilie vindt het allemaal hysterisch en wil dat het normale leven weer opgepakt wordt, net als Trump dat met Pasen wil…
LikeGeliked door 2 people
Helemaal eens met je gedachten over thuiswerken en volle schooldagen. Maar de coronatoestand raakt jouw directe omgeving dus wel (in tegenstelling tot hier), en dat raakte me. Zorgelijk – niet alleen voor de mensen om jou heen, maar voor iedereen in vergelijkbare omstandigheden.
Voor wat betreft staatshoofden wordt het kaf nu wel van het koren gescheiden… maar ook in dit opzicht vraag ik me dan af: hoe moet dat ‘straks’ dan, met hen?
LikeLike
Terechte en diepmenselijke vragen. Zelf heb ik geen probleem om me aan dit leven in tussentijd aan te passen. Ik was overdag al vaak alleen en kwam eigenlijk alleen de deur uit voor boodschappen en wandelingen. Dat we de meeste kinderen en kleinkindjes hier niet kunnen zien, is heel jammer maar er is skype en whatsapp enzovoort. Het lastigste is dat zoon vier in zijn leefgroep moet blijven en we weten niet voor hoelang …
LikeGeliked door 2 people
Dat laatste is heel verdrietig, voor jullie zoon en voor jullie. We hebben een nicht in vergelijkbare omstandigheden: zij ziet haar dochter zeker tot 1 juni niet en andersom. Heel moeilijk… sterkte om ook daarmee ‘aangepast’ om te leren gaan! ❤️
LikeLike
💚
LikeGeliked door 1 persoon
Hier in Zweden is er voor ons ook weinig verschil. Mede omdat wij ook vrij geïsoleerd leven. Dus lekker tuinieren, wandelen en fietsen 😊
Op zich ben ik het wel met Trump eens. Ik geloof namelijk niet in dit ‘gevaarlijke’ virus en wat heeft het voor zin als het middel erger wordt dan de kwaal?
Ik hoop wél dat uit dit alles een bewustzijn naar voren komt zodat inderdaad niet meteen weer op de oude voet van vervuilen en belasten wordt verder gegaan.
En by the way, Trump is op de hoogte van de nesara/gesara act en zou daar iets mee kunnen doen. Verder gaat mijn wijsheid hierin niet.
Ik geloof ook dat een collectieve angst zich nu aan ons spiegelt. Een emotie die gezien moét worden en wat we eindelijk eens als positief zouden moeten beschouwen dat deze ons getoond wordt.En we het kunnen confronteren en accepteren en het kunnen zien voor wat het is. Dan heeft iets ‘van buitenaf’ geen invloed meer.
Amen😉
LikeLike
Middelen moeten nooit erger worden dan de kwaal, nee, maar ik hoop met jou dat dit hele gedoe ‘ons’, de mensheid, wakker schudt dat er iets heel wezenlijks moet veranderen…
LikeLike
Ik vind het best dubbel hoe het nu is. Ik geniet heel erg van het thuis zijn en minder werken, eindelijk tijd voor wat dingen die ik zelf graag wil doen. Alle projecten die ik al jaren wilde doen kunnen nu ineens! Terwijl het gewoon een noodsituatie is… mag ik dan wel genieten?
Ik heb mezelf voorgenomen om ieder jaar ten minste 1 week te plannen waarin ik alleen aan projecten ga werken die ik leuk vind. Nu ik dit schrijf denk ik: een week in het voorjaar en een week in het najaar?
LikeGeliked door 2 people
Goed plan! Ik zou voor de laatste versie gaan hoor 😉 Maar inderdaad: het is dubbel ja. Enerzijds de wereld op z’n kop, anderzijds zo genieten van alles wat nu ineens wél kan… Maar volgens mij snap jij het principe van een ‘noodtoestand’ helemaal 😉 Herprioriteren!
LikeLike
mooie beschouwing, ook over de periode ná Corona ~ ik herken zoveel en ik hoop dat we er van leren…
LikeGeliked door 2 people
Dat hoop ik ook Anne!
LikeLike
Ik hoop het met jou dat er iets in de mensen zal veranderen maar eerlijk gezegd ben ik wat dat betreft pessimistisch.
Ondanks dat het een spannende tijd is denk ik (en hoor ik ook) van jonge gezinnen die nu weer relaxter door de dag gaan omdat ze niet met hun kinderen naar sport, muziekles, balletles enz moeten rennen.
LikeGeliked door 1 persoon
Tja, daarvan zou ik dus zeggen: vasthouden dat gevoel, door ‘na de crisis’ eens even heel kritisch door de agenda (van de kinderen) te gaan… maar ja, wie ben ik… 😉
LikeLike
Ik ben momenteel nog te moe van het (in)werken om de sociale contacten te missen. Wat ik wel mis is het even de dijk over wandelen. Nu ik niet snottervrij ben, wil ik toch zo min mogelijk mensen tegen komen.
Wel leef ik echt ‘one day at the time’ en kijk niet te ver vooruit. De toekomst is altijd onzeker, en nu helemaal. We zullen zien wat de tijd ons gaat brengen.
Lege stranden.. Ik ben jaloers.
LikeGeliked door 1 persoon
Bij de dag leven is in deze tijden inderdaad zo gek nog niet… Is het zo ‘druk’ op de dijk dan? Dat je daar nu ook niet met gepaste afstand tot elkaar kunt lopen (en snotteren)? Maar: op zich ben ik het met je eens dat als je snottert, je thuis moet blijven nu.
En hier zijn zelfs in de zomer de stranden soms leeg. Dus als je ooit nog eens een vakantie naar het noorden wil… (en een leeg strand zoekt) 😉
LikeLike
Langzaam aan wordt het steeds rustiger op de dijk. En knap ik verder op. Dinsdag ging ik aan de wandel, woensdag weer verhoging. Nu weer aan de dicloflenac en nu ga ik met sprongen vooruit. Vandaag boodschappen gedaan en dat heeft tot nu toe geen terugval opgeleverd. Het lijkt erop dat ik stapjes vooruit maak.
Merk dat ik op het balkon in de zon zitten ook heerlijk vind. En gevoelsmatig veiliger.
LikeGeliked door 1 persoon
Op het balkon in de zon: héérlijk! En fijn dat je ook goed reageert op diclofenac.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik durf er niet aan te denken… Eerst deze periode doorkomen
LikeLike
Ja, daar zeg je wat… hier zal dat niet zo’n probleem zijn, maar voor genoeg anderen (en ook voor jou?) wel… Kop op dus!
LikeLike