‘Heb je na bijna twee jaar toch nog je zin.’ Ik zeg niets en glim en glunder slechts. Ongeveer een dag lang heb ik me stilletjes verheugend afgevraagd of manlief het nu echt niet meer weet dat hij eerder afwees wat nu als mooi plan wordt aanvaard. Maar hij wist het nog, dus.

Toen we hier net woonden wierp K zich op als Deense taalhulp. Ze nodigde ons bij haar thuis uit, en beladen met Deense boeken, Deense spelletjes, Deense tuintijdschriften, appels uit eigen tuin en zelfgebakken brood kwamen we thuis. Haar gastvrijheid en enthousiasme (om ons binnen no time perfect Deens te leren) verbleekten echter bij haar prachtige moestuinbakken. Afhankelijk van de omstandigheden konden er deksels met gaas of deksels met glas overheen.

Het was liefde op het eerste gezicht. Dat wilde ik ook. Strak in het gelid, mooie geordende vierkantjes. Ik ben gek op doosjes, bakjes, kaders, vakjes, en orde… en niet alleen in de tuin 😉

‘Ik vind daar niks natuurlijks aan’, was Jacobs reactie toen ik mijn wensen kenbaar maakte. We zouden immers het principe van ‘schijnbare chaos in de natuurlijke moestuin’ gaan volgen van Yggdrasil. En ook het experiment ‘Makkelijke Moestuin’ in NL hadden wij zonder de verplichte bakken volbracht.

‘En waar laten wij al die deksels?’ Ja, daar had hij een punt. K bezat een enorme kas. Ik liet het plan varen. Zowel in de tuin als in mijn leven zou ‘schijnbare chaos’ de te volgen strategie worden – het lijkt een zootje, maar er zit wel degelijk een strak plan achter, is vrij vertaald de manier van tuinieren bij Yggdrasil.

Ons gras verdween onder karton. Daar bovenop kwam het riet van het oude dak toen dat werd vernieuwd, en daar weer bovenop kwam compost voor de bedden en houtsnippers voor de paden. Onze tuin in opbouw wordt echter door alle buurkatten als één super-de-luxe kattenbak gezien… 🙄

Zolang er nog geen zaadjes groenten staan te worden is grijpen in de kattenkak overkomelijk. Als alle jonge plantjes rücksichtlos worden uitgegraven in een poging de drollen te verbergen, dan worden we wel héél verdrietig. We hebben van alles geprobeerd om de katten ervan te overtuigen dat het voor hen echt beter zou zijn als ze elders hun behoeften doen, en dat we anders een buks zouden aanschaffen. Door die katten(geur?) hadden we bovendien amper vogels in de tuin.

Uiteindelijk bleken Odins drollen de beste anti-kat-remedie. Een heel gedoe, want onze hond poept niet in de tuin. Dus rapen we bij de uitlaatrondjes zijn grote boodschap in een zakje op, en nemen dat mee naar de moestuin. Op elk bed het luchtje van Odin, en we zien geen kat meer. Missie geslaagd zou je zeggen, maar zie: de vogels komen terug. En met name merels zijn net zulke slopers (en soms nog erger) dan katten… 🙄

We hebben van alles geprobeerd om de merels ervan te overtuigen dat het voor hen echt beter zou zijn als ze elders hun wormen zoeken, en dat we anders een buks zouden aanschaffen. Die stomme vogels zien namelijk de stukjes henneptouw waarmee de bossen riet van ons oude dak bijeengebonden waren – en die nu dus de onderlaag van onze moestuin zijn – voor superwormen aan. Zucht. Daarmee verspreiden ze onze kostbare compost als een dolle over de houtsnipper-paden. Beetje zonde.

We waren bijna zover dat we het hele moestuinplan wilden opgeven. Tot ik voorzichtig opperde of dan misschien een brede plank langs de bedden… zodat, áls de merels dan wormen willen zoeken, de compost achter die plank… enfin: je snapt het idee.

Manlief deed dat ook, en de afgelopen (heerlijke!) dagen zijn in onze natuurlijke moestuin géén mooi geordende vierkantjes verrezen, maar diverse bakken die de vorm van het al aangelegde bed volgen. Orde in de chaos – of toch nog een beetje chaos in de orde – ’t is maar net hoe je het bekijkt 😎