Ik zie het beeld nog voor me, en hoor de woorden van oprechte verbazing nog. De afdeling waar ik werk begint aan het jaarlijkse dagje-uit. We verzamelen op het grasveld voor het kasteeltje. Op het bordes staat een van de chirurgen die deze dag mede georganiseerd heeft. Onder zijn leiding beginnen we met een soort yoga-ochtendgym-zen-meditatie. Hij roept iets, wij doen het.

‘Allemaal op één been staan!’ – en iedereen trekt als een geoliede machine één been op en probeert het evenwicht te behouden. ‘Armen in de lucht!’ – en alle armen gaan de lucht in. ‘Zing Aummmmmmm!’ – en over het grasveld klinkt een gezoem als van duizenden hommels. ‘Ongelooflijk!’, zegt hij later. ‘Het maakte niet uit wat ik zei, iedereen dééd het gewoon!’

Natuurlijk zijn de omstandigheden niet te vergelijken – integendeel: een afdelings-dagje-uit is in deze tijden helaas ondenkbaar – maar ik kan het niet helpen juist nu vaak aan dit moment terug te denken. Onvoorstelbaar vind ik het hoe ‘we’ nu en masse, als een brave kudde onderdanen, doen wat ons wordt gezegd.

‘Was je handen!’

‘Blijf thuis’

‘Houdt afstand’

Ogenschijnlijk even gehoorzaam als de club collega’s die ooit stond te springen – oh ja, dat werd ons ook nog opgedragen 🙂 – om aan het dagje-uit te beginnen. Wordt er dan helemaal niet geprotesteerd? Jawel, maar daar horen en zien we weinig over.

Vraagt niemand zich dan serieus af of het middel inmiddels niet vele malen erger is dan de kwaal? Waarom zijn deze onmenselijke maatregelen in deze mate nodig? Hoezo? Word IK daar nu écht ‘beter’ van?

Ik heb besloten mijn gezonde verstand te (blijven) gebruiken en mijn gevoel te (blijven) volgen. Mijn eigen keuzes te maken, waarvan ik weet dat ze goed voor me zijn. Dichtbij mezelf te blijven. Niet mee te gaan met de meute.

En wroet dus liever met mijn blote handen in de aarde om zo een betere weerstand op te bouwen tegen deze en gene bacterie.

Ik blijf thuis – maar dat deed ik al, veel. Aan ‘uit’ heb ik nooit zo veel behoefte gehad. ‘Thuis’ is waar ik me het fijnst voel, en dat is toch het belangrijkst?

Afstand houd ik – als altijd – bij mensen die energie vreten, maar wie mij energie gééft, en me laat voelen dat ik werkelijk leef; een mens ben – die laat ik heel dichtbij komen.

De afgelopen weken heb ik wél even afstand genomen, om na te denken. Afstand van het online-leven. Van het bloggen. Kan ik nog wel over ons – vrijwel onveranderde – leven blijven schrijven terwijl de rest van de wereld gek wordt? Welnu, het antwoord is hier. Jawel. Met een dubbele bodem, dat wel. Zelfde adres, maar een nieuwe titel: KNUS.

Knus betekent volgens Van Dale ‘behaaglijk-vertrouwd’, ‘aangenaam van gezelschap en enigszins intiem’.

Het is echter ook een Deens woord, dat ‘knuffel’ of ‘omhelzing’ betekent. Het is de hartelijke en ongedwongen manier waarop Denen elkaar tot voor kort en naar ik van harte hoop binnenkort weer, bij aankomst en bij afscheid begroeten. Geen drie zoenen in de lucht, maar een echte omhelzing. Ook mannen geven elkaar een knus. Een ander Deens woord voor knuffel is ‘kram’, en in de schrijftaal worden beide vaak gecombineerd gebruikt als in ‘een dikke knuffel’: knus & kram.

Aan een anderhalvemetersamenleving weiger ik mee te doen. Dit is mijn kleine protest. Maar laat je niet misleiden door de nieuwe naam van dit blog. Alhoewel zeker ook behaaglijk-vertrouwd over ons leven in het Gele Huis, zal KNUS af en toe zeker ook pogen je op of misschien zelfs ónder de huid te gaan zitten…