Ruim een week geleden nam ik een aantal foto’s in de tuin. (Gunnend) jaloers op foto’s en verhalen over moes & tuinen enkele honderden kilometers ten zuiden van ons – over rode kersen en aardbeien en ander lekkers. Hier was alles nog groen of piepte net de grond uit. Inmiddels zijn we een aantal warme zomerdagen en frisse buitjes verder, zijn die foto’s achterhaald, én zijn we eindelijk met het slopen van de ongelijke vloer in het werk- en loungegedeelte van onze woonkamer begonnen.

Nou ja, ‘we’ – Jacob. Ik zorg vooral voor de catering en de bewondering. En probeer niet al te gefrustreerd te raken vanwege het feit dat ik nog steeds weinig kan vanwege mijn tintelende handen. Begin december vorig jaar kondigden ik het al aan als een mogelijke kerstklus. We stelden uit, en nog eens, en nog eens. Tot deze week.

We leven zo’n beetje buiten, met deze mooie dagen. Geen beter moment om het binnen heel ongezellig te maken dus, als je daar toch amper bent 😉 In een onbewaakt ogenblik (ik was in de winkel) sleurde Jacob de meubels weg (deels naar de tent, dáár is het nu heel gezellig:)

en trok het tapijt los van de vloer. Daaronder troffen we dit aan:

Een paar fikse tikken met een hamer doen het beton verder breken, en de brokken kunnen relatief makkelijk van de vloer geschept worden, evenals het grint en het zand – want er moet flink dieper gegraven worden om dit stuk vloer op gelijke hoogte te krijgen als de rest van de kamer, mét daaronder ook nog isolatie…

Wordt vervolgd!