Mies zit pontificaal midden op het erf als wij aan komen rijden. Ze wijkt geen centimeter. We moeten omzichtig om haar heen manoeuvreren. We komen buurman ophalen voor onze wekelijkse boodschappenronde. Als ik uitstap zie ik vol afgrijzen wat Mies zo bezighoudt dat ze niet voor ons opzij gaat. ‘Ja, als Mies een muis eet, moet alles daarvoor wijken’, reageert buurman  op mijn gruwelblik en -gedachten.

Ik heb nooit eerder een kat een muis zien OP-eten. Toen ik nog bij mijn ouders woonde, wist ik hoe laat het was als ik mijn moeder in de tuin hoorde gillen. ‘Beer heeft weer een muis!’ Beer was de kat van de buren, en die speelde vooral met muizen. Hij gooide ze hoog in de lucht, ving ze op, gaf ze een mep met zijn voorpoot en liet ze, als hij het spelen moe was, voor dood achter. Of ze dat ook werkelijk waren – geen idee. Hoogstwaarschijnlijk wel dodelijk verwond zo niet zwaar getraumatiseerd. Ook mijn eigen katten aten de muizen die ze vingen niet op. Wel de vissen uit de sloot. 

*

Bella is druk bezig in de berm voor ons huis. Ze maakt van die typische katten-jaag-speel-bewegingen. Als ik even later samen met Odin langs die plek kom, trekt iets zijn aandacht. Ik haal zijn grote zwarte neus weg bij iets wat een pasgeboren muis blijkt te zijn. Het hele hol is leeg gegraven/gegeten door Bella, de poes van de westerburen, maar ze is er eentje vergeten.

Het meest diervriendelijke wat ik zou kunnen doen is snel een einde maken aan het lijden van dit piepkleine muisje. Maar hoe? Hem vermorzelen met de hak van mijn laars? Meenemen en door de wc spoelen? Bella roepen, of Mies? Ik doe niets van dit alles. Ik leg het arme muisje zo goed en kwaad als het gaat terug in het hol, dek het toe met een dikke pluk gemaaid gras, en geniet niet zo als anders van de omgeving tijdens de rest van de wandeling.

*

Ik ben stadskatten gewend, geen boerderijkatten, blijkt. Mies kwam ooit bij buurman in huis toen hij veel last van muizen in huis had. Mies doet haar werk goed; buurmans huis is muisvrij – zegt hij, en ik geloof hem. Dat kan ik van ons huis niet zeggen. Nu door de vele regen het grondwaterpeil maar blijft stijgen, zoeken ook de muizen een droog heenkomen. 

Af en toe horen we een korte roffel boven ons hoofd als we in de woonkamer zitten. Dan nog even wat gekras, en dan blijft het stil. Dan weten we: er heeft weer een muis van het gif gegeten dat we op de hems hebben liggen. Ze zijn er dol op. De roffels zijn de laatste spiertrekkingen van een stervende muis. Het gif werkt acuut op het zenuwstelsel. 

Wij stappen over onze gruwel heen, pakken de dode muis op in een boterhamzakje en deponeren hem/haar vervolgens in de vuilnisbak buiten. Effectief, maar dit levert natuurlijk wel heel wat karma minpunten op. 

*Ik heb, nu we langzaamaan richting midwinter gaan, het opruimen en kuisen van mijn blog weer opgepakt. Op mijn computer kom ik concepten in allerlei stadia tegen. Soms is het niet meer dan een idee, soms een paar alinea’s en soms is het gewoon af, maar om wat voor reden dan ook nooit gepubliceerd. De komende weken vis ik af en toe zo’n concept uit de stapel. Dit is de eerste, geschreven 2 november 2019. Toevallig hadden we het er vanavond aan tafel nog over: het is weer de tijd dat de muizen naar binnen komen…

Foto: Alexas Foto’s Pixabay