Jeg mærker min krop.

Ik voel mijn lichaam.

Het is één van de ‘openingszinnen’ van onze MediYoga-bijeenkomsten. Net als het ‘Ik ben hier, en nu’, om de buitenwereld even de buitenwereld te laten zijn en je naar binnen te richten. 

Ik voel mijn lichaam.

Ik voel elke cel, elke vezel, protesteren tegen het ‘moeten’ dragen van een lapje voor neus en mond, en niet alleen nu: vanaf de voordeur van het dorpshuis, totdat ik op de mat zit. Niemand anders dan onze groep van acht personen maakt op dit moment gebruik van de gang of de gymzaal. Maar zolang we hier heen en weer lopen, jassen uit doen, stoelen pakken uit een andere ruimte, is het dragen van een mondlapje verplicht. Iedereen doet het braaf.

In een vorig blog liet ik al weten me niet zomaar neer te willen (kúnnen) leggen bij machtsspelletjes. Dus tot het moment dat buurvrouw voor de deur staat om me mee te nemen weet ik nog niet hoe ik nu die afstand tussen voordeur en yogamat ga afleggen. ‘Probéér, erváár het nou gewoon eens!’, zegt manlief, en zo neem ik mijn mondlap mee en probeer daar zo vrolijk mogelijk mee op weg te gaan.

‘Maskers hebben een ongelooflijk sterke signaalwaarde – zowel als signaal van politiek correct gedrag, maar waarschijnlijk nog meer als signaal van onderwerping’, schrijft de Deense arts en schrijfster Vibeke Manniche. In mijn beleving is dit ook de enige waarde van het dragen van een masker.

Ik heb een zéér onrustige yogales. Uit mijn ogen blijven tranen stromen. Het wil maar niet stoppen. Manlief had gelijk: het is goed geweest om te ervaren wat een mondlapje met mij doet.

Huilend kom ik thuis.

Elke cel, elke vezel in mijn lichaam roept NEE tegen het meegaan in deze wereldwaanzin.

Ik luister altijd naar mijn lichaam. Ik weet – voel – wanneer er iets loos is, wanneer ik ziek ben. Het is de basis van mijn (en ónze) hele manier van omgaan met ziekte en zorg sinds we verhuisd zijn naar het Gele Huis. Eerst zelf voelen, en zelf proberen uit te zoeken wat er nodig is om het alarmgevoel te temperen of te laten verdwijnen.

Waarom zou ik dan nú ook niet luisteren?

Ik voel mijn lichaam.

Jeg mærker min krop.

En dat roept harder dan ooit tevoren ‘nee’ tegen dit – mij ziekmakende – signaalmiddel. Hoe makkelijk is het om dit gevoel te sussen door dus ‘gewoon’ politiek incorrect gedrag te gaan vertonen? 

Dat is het niet.

Ik ben altijd het braafste kind van de klas geweest, en een brave volwassen burger. De afgelopen jaren wel steeds kritischer geworden op wat er zoal mis is in de wereld om ons heen, en die kritiek omgezet in daden. Ouder & wijzer geworden zo je wilt. Dat had onder meer onze ommezwaai naar andere manier van leven zoals we dat hier & nu doen tot gevolg. Be the change you want to see in the world. Heel veel kleine druppels maken immers een oceaan.

Dat gevoel zo in het klein op onze manier een beetje bij te dragen aan een betere wereld komt nu in rap tempo ook bovendrijven als het gaat om verzet tegen het – in mijn ogen – gedragsexperiment en alles meer wat er nu wereldwijd gaande is in het kader van een coronavirus. Demonstreren, geweld uitlokken of andersdenkenden beschimpen is niet mijn ding. Het pad van protest op mijn eigen manier is nieuw. En eng. Maar het is de enige weg, als ik trouw wil blijven aan mezelf. 

Dus ik ga dat pad bewandelen en ervaren wat het met mij doet. Én met de ander – want dat is voor mij vanzelfsprekend óók meewegend.

Vandaag zijn we samen (oei! mag niet!) boodschappen gaan doen, manlief met mundbind, ik met een sjaal, die ik toch altijd al draag, iets hoger opgetrokken dan normaal. Dat leverde bij de caissière een iets hoger opgetrokken wenkbrauw dan normaal op. 

Een mondvizier dragen als verkoopster, waarover ik eerder schreef, blijkt toch niet aan de eisen te voldoen. Ik sta nu – mondlaploos – achter een spatscherm, waardoorheen ik de wereld wat vervormd zie… Op een raam een nieuwe (politie)poster met onder meer de dreigende tekst dat ‘klanten die geen mundbind dragen de winkel uit worden gezet’. 

Dat is nogal in tegenspraak met wat er in de kleine lettertjes op de site van het ministerie van volksgezondheid staat: ‘… dat de volgende personen kunnen worden vrijgesteld van de vereisten voor het gebruik van een mundbind: … mensen die aanzienlijk ongemak ondervinden bij het gebruik van een mundbind, bijvoorbeeld mensen met een huidaandoening, ademhalingsproblemen of angst. Houd er rekening mee dat er een goede reden kan zijn waarom iemand geen mundbind draagt ​​en dat de oorzaak niet altijd zichtbaar is.’ Kijk, dát klinkt al een stuk redelijker… 

De volgende (nog drie) keer yoga zal ik óf van een sjaal gebruikmaken voor en na de les, óf van bovengenoemde ‘vrijstelling’, zodat ik me tijdens de yoga-oefeningen weer gewoon, rustig en fijn, kan concentreren op waar we op dat moment mee bezig zijn. Naar binnen richten, voelen, en de boze buitenwereld even laten voor wat-ie is.