De lichtjes in de stokkenboom doven langzaam. Alle versierselen die aan kerst refereren (-mannen, -bomen, -engelen) hebben plaats gemaakt voor winterhygge. Voor de ramen hangen nu de sneeuwpoppen en in één vensterbank zitten de ijsmeisjes opgewonden te kwebbelen. Er is een dun laagje sneeuw gevallen.

Voor het eerst voelde ik me de afgelopen periode verbonden met de ‘natuurtijd’, deze werkelijke periode van rust, stilstand – waar in de kalender zoals we die kennen eigenlijk geen oplossing voor is. Ik voelde er voor het eerst werkelijk vrede mee ‘kerst’ niet te ‘vieren’ zoals me dat bijna 60 jaar lang is ingeprogrammeerd, maar te ervaren hoe ik langzaam in deze donkere dagen wegzakte en kon toegeven aan waar ik werkelijk behoefte had. Rust. Slaap. Luisteren naar boodschappen via dierenkaarten en helderheid krijgen door er over te schrijven. Nieuwe focus vinden, nieuwe inspiratie.

De Himba, een natuurvolk in Namibië, hebben een eigen, in de westerse wereld niet gebruikelijke, metafoor voor tijd. Ze zien de tijd als een rivier die langs stroomt. De toekomst ligt achter hen, want dit gedeelte van de rivier is nog niet langs gestroomd. Het verleden ligt voor hen, want dit is het water dat langs is gestroomd en dus zichtbaar is. Ik vind het een prachtige metafoor.
Zelfs in mijn hoogtijdagen als schrijvend journalist heb ik niet zo lang en intensief achter elkaar verhalen geschreven als nu. Dan zat er af en toe een vrij weekeinde tussen. Maar juist de onverwachte ‘corona-vakantie’ maakte dat ik de uitdaging met mezelf aankon, en aandurfde. Ik vond het heerlijk. Keek elke dag uit naar een nieuwe vraag en een nieuw ‘dier’, en was benieuwd welk verhaal zich daaruit ontspon. Dat schudde ik vervolgens niet zomaar even uit mijn mouw – er ging best wel veel tijd in zitten.
Daarom besloot ik mijn eigen draai te geven aan de Twaalf Nachten. Het niet te doen ‘zoals het moet’, met twaalf intenties opschrijven, daarover mediteren, dromen, tekenen, collages maken of op een andere manier creatief mee aan de gang gaan. Dat leek me toch allemaal iets te tijdrovend. Alleen het bedénken van al die intenties al…
Hoe ‘stil’ deze twaalf dagen en nachten ook waren, ik wilde tussendoor ook nog wel een béétje aan het gewone dagelijkse leven deelnemen. Want dat viel af en toe al flink tegen als ik goed in de schrijf-flow zat. Dus, bij deze: tusind tak aan manlief voor alle taakjes die hij geruisloos overnam zodat ik vooral kon blijven zitten in die flow. En voor de dagelijkse input aan de ontbijttafel.
Maar nu is het klaar. Het is mooi geweest. Het ‘echte leven’ wil weer geleefd worden. De laatste muur wil van behang ontdaan worden. Het zonsondergang-voddenkleed wil afgemaakt worden. Het klankbaden-harpboek wil verder gespeeld worden. Een paar kilo appels op de hems wil nog ingemaakt worden. De moestuin 2021 wil gepland worden. Gesprokkeld hout wil gezaagd worden tot aanmaakhout. De nieuwe buurvrouwen willen ontmoet worden. Mijn Deense yogaboek wil verder gelezen en gepraktiseerd worden.
Kortom: ik voel de energie weer beginnen te stromen. En dat voelt heerlijk.
Ook al weet ik niet of de groepslessen yoga binnenkort weer starten.
Ook al weet ik niet of ik dit voddenkleed ooit nog in ‘mijn’ winkeltje kan verkopen.
Ook al weet ik niet of dit winkeltje de deuren nog gaat openen.
Hier is de 1-meter-afstands-regel deze week opgeschaald naar 2 meter. Dat betekent kort om de bocht dat de helft van de nu toegestane klanten in de winkels mag. Dat betekent dat er gedacht wordt aan ‘deurmannen’.
Mijn hoop op betere tijden projecteer ik op de nieuwe kudde schapen die deze week in de weiden aan de fjord verscheen. Was het eerder een compleet witte kudde, nu zitten er grijze tussen, zwarte, gevlekte. Moge de ‘zwarte schapen’ toenemen in aantal. Moge hun stemmen steeds luider gaan klinken.