Onze wereld wordt warmer. Dat ervaren we aan den lijve, en zien we om ons heen. Tien jaar geleden rond deze tijd waren we hemelsbreed een paar kilometer verderop op vakantie. Op dezelfde stuwwal als waar we nu wonen, aan dezelfde inham van de Limfjord. Alleen lag er toen een flink pak sneeuw en was het berekoud. Het landschap was wit, de fjord was dichtgevroren. We wisten toen nog niet hoe ondiep de Krik Vig is, maar na eerst wat voorzichtige pogingen of het ijs wel hield, durfde Jacob uiteindelijk heel hard te springen…

‘2020 was een historisch jaar voor het Deense weer. Voor het eerst sinds de officiële metingen in 1874 begonnen, werd geen enkele dag met vorst geregistreerd. In 2020 waren er simpelweg géén ijsdagen. Om een ijsdag te krijgen mag de temperatuur op een hele dag niet op 0,0 graden komen. De gemiddelde temperatuur kwam vorig jaar uit op 9,8 graden. Alleen in 2014, toen de gemiddelde temperatuur 10,0 graden bedroeg, werd dit overtroffen.’

Aldus het Deens Meteorologisch Instituut deze week. Het is wel goed voor onze portemonnee wat stoken betreft, maar verder…

Of 2012. Toen waren we aan de oostkust van Jutland. Het land van de zonsopkomst, in plaats van ondergangen, en in deze tijd van het jaar hoefden we daar ook niet eens vroeg ons bed voor uit. Deze vakantie herinneren we ons vooral als KOUD. Odin had de ijspegels regelmatig aan zijn snor hangen. We klokten -14 als dieptepunt. Doe daar een lekker noordoosten windje bij en het voelt als… bbbrrr.

‘Milde winters en betere kansen om voedsel te vinden zorgen ervoor dat duizenden ganzen in Denemarken overwinteren in plaats van verder naar het zuiden te trekken. De vele ganzen zorgen voor problemen bij de meren waar ze overnachten. De ganzen poepen ’s nachts en verhogen het fosforgehalte in de meren ten koste van de rest van het dieren- en plantenleven. Volgens de universiteit van Aarhus waren er begin jaren tachtig slechts een paar honderd grauwe ganzen bij de wintertelling, terwijl dit nu is gestegen tot meer dan 90.000.’

Aldus de nieuwssite DR. En ja: waar het eerder stil was in de lucht in de winter, horen we ze nu elke dag rond schemertijd gakkend overvliegen. Toen we gisteren in de sneeuw een heerlijke wandeling langs vogelreservaat Agger Tange (en daarna langs het strand) maakten, viel het aantal ganzen dat we zagen overigens reuze mee – maar die waren natuurlijk allemaal aan het fourageren op de velden.
Hoewel er maar een dun laagje sneeuw ligt, geeft het toch een heerlijk winters gevoel. Het knerpen onder je voeten, het licht dat anders is onder de grauwe wolken… We hebben gisteren dus gewoon even alles uit onze handen laten vallen om voluit te genieten van deze wellicht enige winterdag-met-sneeuw.
Odin mocht even lekker los op het witte strand – letterlijk en figuurlijk – totdat hij aan een dode zeehond begon te trekken.
We visten een paar mooie, verse slierten vingerwier uit de branding, die nu hangen te drogen en tot ‘kombu-poeder’ worden gemalen. Het is één van de dingen die we ons voornamen na de afgelopen ’12 dagen’: nog meer dan we al doen, eten uit de natuur. En wat ligt er meer voor de hand dan te oogsten uit wat voor onze deur ligt?

Als we weer bijna thuis zijn passeert ons een politiebusje. In huis gloeit de kachel nog nét genoeg om er weer een vuurtje in te kunnen opporren. We snellen de koppen van wat er gaande is in Washington. En dat de vlieg- en festivalbranche jubelt: het Deense vaccinatiepaspoort wordt binnenkort uitgerold! Jouw ticket om weer te mogen reizen, en weer festivals te mogen bezoeken! De gezondheidsraad heeft iets handigs bedacht voor iedereen die om wat voor reden dan ook geen mundbind kan dragen: er komt een badge! Gut, waar doet me dat nou toch aan denken… En: zouden we ons over tien jaar nog kunnen herinneren hoe het voelt om iemand te knuffelen?

*m.m. betekent in het Deens med mere, oftewel enzovoort.