Vannacht was ik aan het zeilen in het donker. Ik stond aan het roer van een fors schip, en ik wist dat ik me op druk vaarwater bevond. Maar ik zag geen hand voor ogen, had geen idee waar ik heen moest en hoe ik de andere schepen kon ontwijken. Ik had een flinke vaart, de wind bolde de zeilen. Aan boord geen moderne apparatuur. Alleen ik. Het was aan mij. OF ik de reis zou volbrengen, en HOE.
Als ik wakker word, besef ik hoe deze droom mijn ‘overdag’ van tegenwoordig weergeeft. Hoe ik me voel. Wat ik ervaar. Probeer. Denk. Ergens van vind. Hoe ik hiervoor ál mijn zintuigen nodig heb. Laverend en nuancerend tussen alle zwart-wit meningen door over de huidige toestand in de wereld. De ene keer wat corrigerend naar stuurboord, dan weer naar bakboord. Soms moet ik (ga ik, wil ik) overstag, soms moet ik alle zeilen bijzetten om een koers te kunnen blijven volgen waarvan ik vermoed dat het de mijne is.
Af en toe heb ik het idee dat ik de wind mee heb: dat mijn zorgen over wat er allemaal gaande is gehoord en begrepen worden. Dat we geruisloos en zonder kostbare energie te verspillen het spiegelgladde oppervlak doorklieven. Dat we soms even aanmeren in de luwte naast een ander schip en ervaringen uitwisselen. Dan blijkt dat we, hoewel verschillende eindbestemmingen, toch een heel eind samen op kunnen zeilen omdat we dezelfde ideeën hebben over onze manier van reizen. En we onderweg veel van elkaar kunnen leren.
Maar net zo makkelijk verandert het rustige water in woelige golven, waardoor ik de seinboeien in het water en de vuurtorens op het land uit het oog verlies, er botsingen ontstaan met andere schepen en we – gedwongen om door te varen – niet weten hoe zich de schade die onder water is ontstaan gaat manifesteren en de zorg daarover alleen maar groeit.
Er was ooit een tijd dat ik dacht dat onze regeringen het beste met ons voor hadden. Dat recht recht was, en niet krom. Dat gezondheidszorg draaide om de zorg voor onze gezondheid. Sinds vorig jaar heb ik mijn denkbeelden flink moeten bijstellen. Niets is meer wat het altijd leek.
Wie of wat kun je nog geloven, vertrouwen? Al die beste stuurlui en valse profeten… het geroeptoeter… de verlokkingen die ons keer op keer uit onze eigen kracht halen… Het maakt me in de war. Hoe weet je nog met wie je eigenlijk ‘in zee gaat’, aan wie je je energie (weg)geeft? Is die mooie belofte niet een fuik, waarin je verstrikt en gevangen raakt?
‘Ik zie door de bomen het bos niet meer’, schreef ik een vriendin, ‘dus wend ik mij maar naar de zee’. Want daar, op dat zeilschip in een donkere nacht, drong het tot me door dat mijn innerlijk kompas het enige is dat ik hoef te raadplegen om te weten hoe mijn koers moet zijn. Vertrouwen op dat innerlijk kompas is de enige manier om te ‘varen’. Zolang ik luister naar mijzelf, kan ik mijn eigen leven leven, mijn eigen wereld vormgeven, en snap ik dat mijn omgeving dus het gevolg is van mijn handelen, en niet andersom: dat mijn omgeving veroorzaakt wat ik doe, voel, beleef.
Zo’n innerlijk kompas bestaat voor mij uit voelen wat mijn nekharen doen als ik iets lees, zie of hoor. Dáár aandacht aan schenken. Of aan een onderbuikgevoel. Leren de subtiele signalen te herkennen – bij mezelf, maar ook bij anderen.
Kirstin schreef daar een heel mooi blog over, dat ik je van harte aanbeveel. Haar tekst is voor mij – die soms in het donker zeilt – als een vuurtoren. En zo ervaar ik de woorden van een aantal andere bijzondere mensen soms ook. Dit soort bakens blijf ik – en blijft iedereen – nodig hebben om je koers te kunnen ‘ijken’, om te weten wáár je je bevindt. Zodat je gerustgesteld en in vol vertrouwen weer verder durft.
Nogmaals dank voor je mooie woorden, lieve Anuscka. Ze komen op precies het juiste moment, want ook iemand die vuurtorens aansteekt, komt wel eens in zwaar weer terecht. Het wordt zo eenzaam, bij momenten. Je beelden over de kalme zee en over stormen en botsen en averij onder de zeespiegel komen binnen. Zo is het precies, ook voor mij. Dat innerlijke kompas, en dat we elkaar daar een beetje in mogen bijlichten… Hoe kostbaar. ♥️
LikeGeliked door 1 persoon
Dat is inderdaad kostbaar lieve Kirstin. En ik ben heel dankbaar dat in die eenzame momenten – niet alleen voor jou en voor mij, maar voor steeds meer mensen, lijkt het – dat besef groeit van een lichtje dat ergens voor je schijnt. Dat je het echt niet allemaal alleen hoeft te doen… ♥️
LikeGeliked door 1 persoon
♥️♥️
LikeGeliked door 1 persoon
Wat heb je dat prachtig verwoord. Ik kan er mij helemaal in vinden.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik had niet anders verwacht van een Matroos 😉
LikeGeliked door 1 persoon
Door de bomen het bos niet meer zien …..
Door de golven de zee niet meer zien……
Zoeken naar het innerlijke kompas, en niet vinden, of minstens niet beseffen dat je het gevonden hebt of wel beseffen dat je het niet vindt.
Alles is moeilijk nu. Meedeinen met de golven en geloven in en hopen op het goede in de mens, ondanks de vele ontgoochelingen en twijfels.
LikeGeliked door 1 persoon
Misschien is stoppen met zoeken het beste voor nu. Wéten dat het er is, dat innerlijk kompas. En vooral zelf blijven zwemmen, als het moet tegen de golven op, tegen de stroom in… ♥️
LikeGeliked door 2 people
Wat is de Nederlandse taal toch rijk aan zeil-uitdrukkingen. Jij gebruikt ze prachtig. Mooie foto van je man van ‘De Vliegende Hollander’ … associeer ik dan.
LikeGeliked door 2 people
Mooie associatie! En ja, al schrijvende bedacht ik me ook dat er wel heel veel zeil-uitdrukkingen zijn ja… kan ook niet anders met zo’n (VOC-)verleden natuurlijk…
LikeLike
Wat mooi geschreven, Anuscka. Het resoneert heel erg met waar ik ben in mijn leven.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat mooi om te horen Judy! (Daarom vind ik het ergens wel een beetje jammer dat jij je bubbelsblog bent gestopt, voor nu, maar ik begrijp het wel. Jouw innerlijk kompas laat jou nu focussen op een ander talent: aquarelleren. En daar geniet ik net zo graag van mee! )
LikeLike
Ja, niet alleen het aquarelleren. Ik ben met een innerlijke reis bezig waar ik maar moeilijk over kan schrijven. Veel te kwetsbaar nog. Het schilderen sluit daarbij in, het zit op dezelfde spirituele golflengte. Als je snapt wat ik bedoel. Fijn dat je van mijn maaksels geniet!
LikeGeliked door 1 persoon
Sluit aan, bedoel ik. En ik geniet van jouw bespiegelingen!
LikeGeliked door 1 persoon
Fijn om te horen/lezen 🙂
LikeLike
Dat doe ik Judy, en ik wens jou een mooie innerlijke reis ❤ (ik denk dat ik snap wat je bedoelt…)
LikeLike
Mooi log!!
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je wel Deborah!
LikeGeliked door 1 persoon
Grappig, die foto heeft exact eenzelfde kleurnuance als mijn ‘3 Nachtgezichten’ noem ik ze, schilderijen gemaakt door een vriend/kunstschilder. Erg mooi melancholiek!
Herkenbaar wat je schrijft, maar voor mij een gepasseerd station!
LikeGeliked door 2 people
Ieder maakt zijn (haar) eigen reis, dat is het mooie van (dit) leven 🙂 En de nuances in deze kleur zijn inderdaad mooi melancholiek, zoals je schrijft.
LikeLike
Mooi verwoord, Anuscka. Ik heb daar eens meer over gelezen over hoe we van slag raken, als we de verkeerde kant uitvaren. Lekker blijven vertrouwen op je innerlijke kompas 😉 Dat is jouw waarheid en die kan niemand je afnemen. XxX
LikeGeliked door 1 persoon
Het valt niet altijd mee, dat kompas vertrouwen, maar het groeit 🙂 XX
LikeGeliked door 1 persoon
Wat mooi wat mooi wat mooi dit stukje. Ondertussen sloop een 5 in mijn leeftijd en bedacht ik dat het zowat overal hetzelfde is. Of het nu over de overheid, instituten, bedrijven of vriendengroepen gaat. Je weet nooit zeker wie welke richting op wil varen. en wat de reden daarvoor juist is.
Dus stel ik ook vast wat ik te lang niet zag. Enkel je eigen bakens zijn belangrijk. Maar dan moet je die natuurlijk wel uitzetten.
LikeGeliked door 1 persoon
Je komt hier tot een mooie en heldere conclusie, die kan ik alleen maar onderstrepen. Enkel je eigen bakens zijn belangrijk. Maar dan moet je die wel uitzetten ja. En: alsnog proficiat – je komt op de leeftijd dat inzichten je soms verrassen 🙂 En dank voor je compliment – blij dat ik je heb kunnen helpen met iets helder te krijgen
LikeLike