Nee, voor donker gaan we het sowieso niet meer redden deze keer. We hebben besloten het onthaasten al op de snelweg in te zetten en zetten de cruise control op 100 km per uur. De laatste keer haalden we deze snelheid als gemiddelde en stonden we rond drie uur al bij het Gele Huis. Nu zijn we de grens gepasseerd op datzelfde tijdstip…

Bij Osnabrück bleek de afslag naar Bremen ineens dicht. Omkeren en de afslag vanaf de andere kant benaderen leek niet wijs, want daar stond een drierijendikke kilometerslange file. Het binnenland dus maar in, dat onverwacht mooi en bergachtig is daar, op zoek naar een filevermijdende sluiproute. Dat bleek lastiger dan gedacht, dus uiteindelijk in plaats van onze intuïtie maar de U-borden gevolgd. En echt waar: de Umleitung eindigde bij drie vette oranje hekken midden op de weg met een bord ‘Weg gesperrt ‘… Gelukkig kan onze relatie inmiddels wel wat van dit soort onderwegstress hebben.

We hebben deze keer de auto vooral vol met hout: een eikenhouten tafelblad dat we via de burenapp op de kop hebben getikt. Van de (foeilelijke) eikenhouten bolpoot hebben we kachelhout gemaakt, evenals van een eikenhouten salontafel waar weer een andere buur graag van af wilde. Onder het blad zetten we zelf andere poten – hebben we toch een (mooie, hopen we) ‘nieuwe’ tafel, kan de huidige eetkamertafel tot bureau worden verzaagd. En de resten tot kachelvoer. Ja: geen hout is meer veilig voor ons 🙂

Onderweg moeten we ons continu vermannen om niet te stoppen en te gaan sprokkelen, in dit seizoen waarin er ook veel gesnoeid wordt langs de snelweg. Allemaal van die mooie rechte, dunne takken die hier waarschijnlijk allemaal in de versnipperaar verdwijnen, maar die de perfecte diameter hebben voor ons om in brokjes te verzagen en om ons kacheltje mee snorrend te houden.

Zoals altijd is het spannend hoe we alles aantreffen. Lekt het dak nog steeds niet? Zijn de houtwormen nu echt vertrokken met het verbannen van een aantal meubelstukken waarin we deze knagers vermoedden of treffen we nu toch weer hoopjes zaagsel aan?

En zijn de muizen goed bezig met zich ingraven onder het stro in onze achtertuin? Of hebben we, door dat stro, nu zodanig veel muizen aangetrokken dat ze ook binnen komen?

Over muizen gesproken. De vorige keer dat we hier waren hebben we in blinde paniek (zowel de muis, als wij, toen hij het diepe in sprong) een muis de dood in gejaagd bij het afsluiten van de waterleiding buiten. Die bevindt zich in een diepe put, en boven op het aftappunt ligt een houten kist gevuld met isolatiemateriaal. Zo kunnen we ook onder een laag sneeuw deze kraan altijd makkelijk vinden, en de boel bevriest niet meteen.

Maar bij het afsluiten de vorige keer schoot er dus een muis uit dat isolatiemateriaal. Hij rende vijf rondjes óm de put (terwijl Jaap de watertoevoer afsloot) en nét toen Jaap klaar was en de muis zijn huis terug wilde geven, sprong het stomme beest IN de put. We hebben er soms nog nachtmerries van. The horror…

Een witte kerst zal het dit jaar niet worden. Met verwachte temperaturen rond de 7 graden bevinden we ons nog midden in het modderseizoen en zal het eerder een zeer natte kerst worden. Onderweg ook veel ondergelopen velden gezien, we verwachten dat het rond het Gele Huis niet veel anders zal zijn. Maar wat kan het ook schelen: de grijze dagen zijn op hun kortst, we steken de kaarsjes en de kachel aan en genieten ook zonder sneeuw volop van hygge.

Voor onder de kerstboom – de takkenboom aan de muur – heb ik dit jaar een mooi cadeau voor onszelf bedacht, mede gefinancierd door mijn deelname aan wetenschappelijke onderzoeken. Zo heeft dat aan twee kanten z’n nut: voor de wetenschap, en voor ons comfort in huis. Ben erg benieuwd hoe ons dat cadeau gaat bevallen.

Net voordat de zon ondergaat en de hemel Deensoranjeroze kleurt, zien we boven de glooiende weilanden witte wieven tot leven komen. ‘Nu gaan we écht de mist in’ zegt Jaap. Even later valt de duisternis definitief in. Nog twee uur, en we zijn hjemme.