Langzaam maar zeker begon het tot onze (voormalige) hoogbejaarde buurman door te dringen dat wij slechts deelden waar wij volop van hebben. Tijd. Meer dan we ooit op kunnen maken. Het verontschuldigen hield langzaam maar zeker op. ‘Sorry dat het zo lang duurde’ – als de apotheek vol stond met wachtende mensen. ‘Sorry dat ik zo langzaam ben’ – als hij vergeetachtig weer terugschuifelde achter zijn boodschappenkarretje naar het begin van de supermarkt. ‘Sorry dat ik zoveel van jullie tijd opeis’.
Uiteindelijk ging hij inzien dat het ons niets ‘kostte’- voor ons is tijd geen geld (meer). Dat onze uitstapjes samen naar het boodschappendorp ons integendeel ook veel brachten. Hij deelde zijn kennis over de omgeving met ons, zijn kennis over de mensen die hier wonen, zijn mening over het nieuws, zijn humor. En omdat hij toch graag iets tastbaars terug wilde doen, deelde hij uiteindelijk dat waar híj heel veel van had: appels.
Triest is het, dat hij zo geconditioneerd is door anderen die blijkbaar geen, of heel wat minder, tijd voor hem hadden. Dat hij, en met hem zoveel anderen, zo gevormd is dat er tegenover iets geven iets teruggeven moet staan. Dat een uitwisseling van ‘energie’ – bij elkaar zijn en genieten van elkaars gezelschap – voor zoveel mensen niet meer volstaat.
Is het omdat het zo vluchtig is? Je het niet in een doosje kunt stoppen en bewaren, of mooi opgepoetst in de kast of de vensterbank kunt zetten? Of komt het óók omdat in onze 24/7 maatschappij tijd écht alleen nog maar als geld wordt ervaren en een efficiënt gebruik ervan het enige is dat nog ‘waarde’ heeft?
Zoveel mensen zeggen zo vaak dat ze tijd tekort komen. Dat ze ‘geen tijd’ hebben. Is dat echter niet eerder een kwestie van priori-tijd? Van – wellicht verkeerde – keuzes maken? Hebben wij nog tijd voor onze kinderen, voor onze ouders, tegenwoordig?
Ik kwam onderstaande tekst tegen, die me inspireerde tot deze overdenking.
Op een dag besef je dat het niet om de wedstrijd ging, maar om met wie je hem keek.
Het ging niet om het huis dat je bezat. Het waren de mensen die erin woonden.
Het ging niet om de beste koffie ooit, maar voor wie je hem maakte.
Het was niet al het werk dat je erin stak, maar wie er samen met jou zwoegde.
Het was niet het geweldige diner dat voor jou bereid was. Het was wie je je bord bracht.
Leer de tijd te waarderen die iemand je geeft, want dat is iets wat je nooit meer terug krijgt. Het is onbetaalbaar.
Daar wil ik graag aan toevoegen dat tijd die je met jezelf doorbrengt misschien nog wel het waardevolst is. Dat je jezelf leert kennen, en waarderen. Dat je geen anderen nodig hebt voor (vul maar in): goedkeuring, afleiding, plezier, geluk, tevredenheid… de lijst is eindeloos. Tijd vóór jezelf, en mét jezelf is meer dan ooit nodig in deze wereld.
In mijn beleving kun je pas dan voor anderen zorgen, als je eerst goed voor jezelf zorgt. Kun je rust en vrede met anderen delen als je ook rust en vrede in en mét jezelf ervaart. Kun je pas aandacht voor anderen hebben als je ook aandacht voor jezelf hebt. Kun je pas een plezierige ouder, partner, vriend of collega zijn als je óók een plezierig mens voor jezelf bent. Kun je tijd, zonder dit met een klok te hoeven meten, pas delen met een ander als er balans is met tijd voor jezelf.
De afbeelding hieronder – Balans – is een kunstwerk van Tress.c, die drie van Jacobs foto’s gebruikte in dit zelfportret. Ik vind dit werk, en Tress.c’s eigen uitleg erbij, prachtig aansluiten bij wat ik hierboven schrijf.
Tress.c beschrijft dit werk als volgt: ‘Ik heb momenten gehad van grote helderheid en een gevoel van vervulling. Maar ik heb ook momenten van grote droefheid gehad, waarbij mijn hart zwaar is en mijn ziel verdrinkt door de ontmoedigende taken die voor me liggen. Er is geen moment op mijn dag waarop mijn oor niet alert is voor wat er om mij heen gebeurt, of mijn lichaam niet op zijn hoede is, mijn geest chaotisch wordt terwijl ik in één lichaam een huis voor twee mensen probeer te runnen. Er is geen moment dat mijn aandacht, gedachten en gevoelens alleen voor mij en over mij zijn. Ik ben een ‘careGIVER’. Ik zoek evenwicht in mijn wereld door kunst, en daardoor wordt de chaos minder en zakt het verdriet een tijdje. Ik kom er weer helder uit, mijn balans is weer in mijn voordeel. Dit werk is mijn visuele weergave van wat er in real time met me gebeurt en hoe ik me voel als een werk af is.’
PARADIJSVOGELS 