Met z’n tweeën stormen ze mijn ‘hok’ binnen, het hoofd van de Unit waar ik voor werk en de communicatie adviseur. Buiten is het feestje al aan de gang, en de een na de andere collega komt sleutels inleveren voordat ze aan de borrel gaan. ‘Mogen we je beeldscherm even gebruiken?’ is de vraag.

Uhm… nee, ik ben nog aan het werk, ligt er op mijn lippen, maar dan blijkt dat ze alleen stroom nodig hebben voor de geluidsboxen en of dat ik alleen maar een YouTube-fragmentje hoef af te spelen. ‘Zoek maar even op dag huis’, krijg ik nog mee.

Het zijn chaotische dagen; voor iedereen, maar al het verhuisverdriet wordt vooral gespuid op de hangplek bij uitstek. De balie. Al de hele week staan de hal en gangen vol met verschillende afvalcontainers, staan alle tafels vol met overtollige huisraad waarbij briefjes met ‘Neem mee!’ hangen en worden wij, de collega’s achter de balie, overstelpt met – zeg maar gerust bedolven onder – een onwaarschijnlijke hoeveelheid scharen, nietmachines, plakbandrolhouders, perforatoren en whiteboardmarkers.

Overal staan verhuisdozen. Veel kasten zijn al afgevoerd en hebben op de vloer dikke plukken groezelige stofmuizen achtergelaten. De koffiemachines werken gelukkig nog wel, twee liften niet. In de ene had ik vandaag nog twee laatste kasten willen laten verhuizen, in de andere kom ik samen met een docent tussen twee verdiepingen vast te zitten als we een nieuwe, lege container vanuit de catacomben naar boven willen halen. Net nadat ik het alarmnummer heb gebeld zet het oeroude, krakkemikkige ding zich weer krakend in beweging. Gelukkig! Gered!

Gisteravond hebben we de kopers van ons huis op bezoek gehad. Enthousiaste, jonge mensen, bloednerveus – wellicht vooral vanwege de vele keren dat zij ‘nee’ moesten zeggen tegen al die spullen in ons huis waarbij zo’n denkbeeldig briefje met ‘Neem mee’ hing. Of gewoon: omdat het spannend is op bezoek te gaan bij onbekende ‘oude’ mensen in jouw toekomstige thuis.

De datum van overdracht is geprikt; het vakantiehuis geboekt voor de laatste ‘dakloze’ dagen. Als de hele wereld in Nijmegen is vanwege de intocht en de Vierdaagsefeesten, verlaten wij de stad, het land om voor het eerst naar óns nieuwe thuis te rijden, naar de rust, de ruimte en de leegte. Het contrast had niet groter kunnen zijn, het moment niet juister gekozen.

Op het pleintje voor ons gebouw verzamelen zich steeds meer collega’s voor de afscheidsborrel van de plek die jarenlang voor veel mensen ook als een thuis heeft gevoeld. Een eigen, veilige plek. Vanaf volgende week beginnen de collega’s op een nieuwe locatie. De meesten zien er niet naar uit.

Ik krijg een seintje als ik het YouTube fragmentje mag aanzetten, na de toespraak van het Unithoofd. Ik krijg er flarden van mee. Ze heeft het over weemoed en sentiment. Dan tikt ze op mijn raam. Op mijn scherm verschijnt Willeke Alberti en uit de geluidsboxen klinkt ‘Dag huis, dag lieve oude woning …’

Ik ben er niet op voorbereid. Terwijl nog steeds collega’s hun sleutels komen inleveren, iemand verdwaasd met een verhuisdoos rondloopt en mij vraagt waar ze die moet laten en ik door anderen word uitgenodigd om buiten mee te komen borrelen, komen de tranen. Met tuiten.

“Ik hoor de ruzies en de feesten
Het kraken van de derde tree
Ik zie de vlek die nooit meer wegging
Mijn broertjes eerste kopje thee
Ik hoor de bel als die niet stuk was
De leiding van het licht werd oud
De oude groen geverfde deuren
Ik hou er van, het is zo vertrouwd

Dag huis, dag lieve oude woning
Ik vond je al met al zo fijn
Een warm gevoel, een dierbaar plekje … “