Het laatste uur zitten we met een knoop in de maag, klamme rug en stil zwijgend van de spanning in de auto. Er ging een lampje branden op het dashboard en er knipperde met luide piep een waarschuwing op de boardcomputer: Motorstoring! Ga direct langs de garage! ‘Ga niet langs ‘Start’, u ontvangt geen 200 gulden’, dacht ik er meteen achteraan.

Eerder bij de Deense grens hadden we ook weer even zo’n zweetmomentje: worden we uit de rij gepikt, ja of nee? Het zal ons toch niet nét nu gebeuren dat ze…? Maar nee: nors worden we gemaand vooral snel door te rijden. Gelukkig. Als we nu de auto hadden moeten leegpakken hadden we echt een probleem gehad…

Ik heb slecht en onrustig geslapen de laatste nacht in Nederland. Mijn gedachten zwierven alle kanten op, zwevend tussen hoop, verwachting en zorgen. Die laatste categorie betrof vooral de spullen: kunnen we het allemaal kwijt, en vooral: wíllen we het allemaal nog?

Ik had ook overal jeuk; ik heb de avond tevoren gezondigd wat betreft mijn gangbare menu, en voor een aantal ingrediënten ben ik inmiddels wat gevoelig geworden. Het afscheidsuitje met de kinderen was gezellig en op ’t eind wat raar maar ook weer niet: alsof we, zoals wel vaker, op vakantie gaan.

Dat gevoel dat deze vakantie wat langer gaat duren dan alle voorgaande zal nog wel even tijd nodig hebben om te landen; bij de kinderen, en vooral ook bij mij. Omdat Jaap kort geleden al twee keer met een boel spullen naar ons Gele Huis is gegaan, is bij hem het besef van hier nu gaan wonen sterker dan bij mij.

Dat zal bij mij pas beginnen als ik alle dozen straks zie… of het oude eikenhouten bureau van mijn vader – dat in eerste instantie als stookhout in de verhuisbus meeging, maar bij nader inzien eigenlijk wel hele goed (op een hapje na dan) bleek te passen in de werkhoek.

Maar wat een luxe gevoel is het wat nu nog de boventoon voert: nooit meer op vakantie te hoeven, want: elke dag vakantie. Ook als we nog gaan werken, is het wel onze insteek dat het andere ritme hier, de plek en de manier van leven ons meer dan genoeg tevredenheid en geluk dichtbij huis brengen.

Vlak voor het vertrek was het nog wel spannend of we echt alles wel in de auto zouden krijgen. In het vakantiehuis stond al aardig wat, tijdens de laatste rit vanuit ons oude huis was de auto toch weer voller dan verwacht… dus: meteen weer een eerste schifting gemaakt en de afvalcontainers op het vakantiepark gevuld. Maar Jaap is een ware inpaktovenaar en zo kunnen er zelfs nog gesprokkelde reuzendennenappels (aanmaak’hout’ voor de kachel straks) mee en de beloofde Nibbits en roze koeken voor een mede-Denelander, die aan de overkant van ‘onze’ fjord woont en die deze dingen het meeste mist 🙂

De reis gaat voorspoedig – op dat laatste uurtje na dan: amper oponthoud bij Bremen en Hamburg, en we rijden, ondanks de stampvolle auto, zuiniger dan ooit: 999 km op 1 tank. Ook in de auto hebben we ons tempo al aangepast aan ons nieuwe leven. We rijden, als een stel echte senioren, niet harder meer dan 100 km per uur en dat is heerlijk ontspannen. Staan we bij aankomst hooguit te trillen op de benen van de emoties, maar niet van het snelle en opgefokte rijden.

We zijn er. We hebben een gecalculeerd risico genomen met de motorstoring en we kunnen nu in ieder geval gewoon thuis rustig alles uitpakken. En morgen zien we wel weer. Of de auto nog iets doet, en zo ja: wat.