We waren goed en wel geïnstalleerd in het Gele Huis toen we ons eerste bezoek al ontvingen. Een cosmopolitische kennis, die na al onze verhalen met eigen ogen wel eens wilde zien wat het toch was dat ons zo trok hier. ‘Maar is hier dan helemaal niets te doen?’, vroeg ze op zeker moment in de auto ergens op de kustweg. ‘Zijn hier geen terrasjes?’

Ze had ons ‘s morgens bij de koffie de foto laten zien die ze de avond ervoor naar een vriendin had ge-appt: de stille straat tussen haar hotel en het treinstation. ‘Downtown Hurup’ had ze erbij geschreven. Net zo leeg was nu ook weer het strand waar we even uitwaaiden. Eindeloos de duinen in het Hanstholm Wildreservaat. ‘Ik zou het niet kunnen, zo leven. Ik zou me gaan vervelen’, was haar conclusie na de paar dagen hier.

We hebben het eens opgezocht. Wat is ‘je vervelen’ eigenlijk? Waar komt het woord vandaan?

Het Woordenboek der Nederlandse Taal geeft onder meer de volgende opties:

1. Zich, bij ontstentenis van een zinvolle of aangename tijdkorting, onbehaaglijk voelen; een gevoel van onvrede koesteren. Met een weinig opwindende of een storende omgeving, of doordat men niet weet wat te doen.

En:

2. Zijn tijd in ledigheid, met nutteloze, hooguit verstrooiende bezigheden doorbrengen.

De eerste mogelijkheid was zonder twijfel het gevoel waar onze gast naar verwees. Zij is gewend aan en houdt van het leven in bruisende steden, vol van licht, geluid, amusement, afleiding en verleiding.

Ontdekkingsreiziger en schrijver Erling Kagge voegt in zijn boek Stilte nog een andere dimensie aan vervelen toe: het gevoel alsof je gevangen wordt gehouden, in een bepaalde situatie, of in de wereld in het algemeen. Ervaringsarmoede, wordt dit genoemd. Dit gaat niet alleen over het gebrek aan ervaringen – dus dat er niks gebeurt – maar een overvloed aan ervaringen kan datzelfde gevoel van ervaringsarmoede veroorzaken. Het kan simpelweg teveel worden.

De tweede betekenis uit het woordenboek komt een beetje in de buurt van onze manier van ver-velen, alhoewel we geen enkele bezigheid zien als nutteloos. Ook voor je uit staren heeft nut en is bovendien gewoon heel plezierig. Vervelen voelt voor ons als ‘ver’ van het ‘vele’ zijn. Het drukke en gejaagde gedoe van een leven overvol van indrukken, ervaringen, belevenissen.

Wij ont-velen ons elke dag hier, zo zijn wij inmiddels tot de conclusie gekomen, en dat voelt als een bevrijding.