In een sociale bui meld ik Jacob en mijzelf aan voor een info-avond over vrijwilligerswerk op het kasteel. Spøttrup Borg is het best bewaard gebleven kasteel van Denemarken, en daar wonen wij vlak bij. We vinden ik vind het tijd worden onze mijn wereld wat groter te maken dan de takkenrillen van onze tuin en ik stuur een gezellig mailtje.

Dat we hier onlangs zijn komen wonen, twee zestigplus-vroeggepensioneerden uit Nederland, met vier rechterhanden, die inmiddels wel Deens kunnen lezen en schrijven, maar spreken en verstaan nog moeilijk vinden, en dat we graag de omgeving en de mensen daarin beter willen leren kennen. En dat we, wie weet, ons nuttig kunnen maken op/ in/ voor het kasteel. 

Dagen gaan voorbij. Ik krijg geen reactie. Geen kort ‘dank je wel voor je aanmelding’, laat staan een gezellig mailtje terug. Het is schering en inslag hier, zo is onze ervaring – op een enkele positieve uitzondering na. Zelfs als je heel concreet iets vraagt (‘wij hebben een nieuw dak nodig, kun jij dat leggen?’, of: ‘we hebben een nieuwe kachel, wil je die komen goedkeuren?’), is er vaak een herinnering nodig om antwoord te krijgen.

Of dat Deens is, of een teken des tijds, ik weet het niet, maar ik vind het onbeschoft. Getuigen van weinig interesse. Of misschien zelfs: geen zin. 

Enfin: in de loop van de dagen begon er bij mij een unheimisch gevoel op te komen (zie HIER) waardoor ik besloot opnieuw te mailen en deze keer met de mededeling dat we niet zouden komen. Opnieuw: geen reactie, niks. Ik vind dit slechte pr – en dan jeuken mijn handen om acuut vrijwillig de pr van het kasteel over te gaan nemen.

Vlak voordat we eigenlijk hadden zullen vertrekken zie ik op Facebook dat de vrijwilligersavond geannuleerd is.

Ik weet niet of dat is gebeurd vóór of na mijn mail.

Waren wij de enige twee mensen die zich hadden aangemeld?

Zou ik een persoonlijk bericht hebben gekregen als ik me níet zelf had afgemeld?

Als ik nu wél een leuke, persoonlijk reactie had gekregen op mijn eerste mail, had ik me dan afgemeld?

Is degene die de info-avond zou verzorgen zo geschrokken dat er twee Hollanders zouden komen, dat die heeft gezegd: ‘jamaar dan moekmusschien Engels spreekn en dadoekniehoor!’ ?

Ik weet het niet, en zal het nooit weten. Maar zucht – Denen en communiceren blijft een lastig dingetje. Of zijn mijn normen en waarden wat dit betreft nou zo raar?