Categorie: Het paradijsleven

Van te voren zijn we het hartgrondig eens: ik heb nieuwe glazen in mijn bril nodig, maar geen nieuw montuur. Ik heb nog oude, complete brillen in mijn Hans Anders-doosje liggen, en waarom geen nieuwe glazen in zo’n oud montuur – wat me nog lekker zit en goed staat – laten zetten? Als hergebruik waar mogelijk je leefwijze is, is dit waar je op inzet dus.
Na weken uitstellen plan ik een afspraak voor een uitgebreide ogentest bij de Deense versie van Specsavers: Louis Nielsen. Ik heb echt een hekel aan dit soort dingen, omdat het een soort winkelen-in-extrema is. Je gaat niet even hup een opticien binnen om er vijf minuten later weer uit te wandelen met de nieuwe bril van je keuze. Dus vandaar: uitstel, zucht, steun. Maar na zes jaar ben ik nu echt aan andere glazen toe. Mijn ogen worden snel moe van vooral beeldschermwerk, tenzij ik mijn hoofd achterover gooi om door het onderste randje van mijn multifocale bril te kunnen lezen.
Omdat we nu dan toch naar ‘de grote stad’ gaan, nemen we meteen mijn fiets achterin de auto mee om af te geven bij de fietsenmaker. De accu en de lader zijn weer miraculeus tot leven gewekt door Jacob, alleen het computertje blijft dood – maakt geen contact met de nu weer volle accu.
Bij de fietsenwinkel leg ik het probleem uit, de fietsenmaker loopt mee naar buiten waar mijn fiets staat, drukt op een knopje op de accu en tadaa: ook het computertje leeft ineens weer. Beschaamd willen wij ons met fiets en al weer terugtrekken als de fietsenmaker voorstelt: ‘Zal ik toch maar even alles goed doormeten en checken, want zo hóórt het niet natuurlijk’ en zodoende zetten we koers richting opticien zonder fiets.
Ik heb nu één multifocale bril, al jaren, en vanwege de actie van Anders van twee voor de prijs van één, eenzelfde multifocale zonnebril. Ik twijfel of ik nu twee verschillende brillen met enkelvoudig glas wil: eentje om veraf scherp mee te zien, en een aparte leesbril. De dame die de ogentest afneemt, helpt me snel van de twijfel af. Want dit betekent bijvoorbeeld dat ik met mijn ‘veraf’-bril in de auto wellicht het dashboard niet (meer goed) kan lezen en ik niet zie hoe hard ik rijd. Dan moet de bril af. En dat is tijdens het autorijden niet handig.
En zo laat ze me via de meetapparatuur nog wat omstandigheden ervaren, waardoor ik nu zeker weet: het worden nieuwe multifocale glazen, gezet in één van mijn oude monturen. Hoewel ze hier ook aan 2-voor-de-prijs-van-1 doen, vind ik eenzelfde zonnebril nu niet (meer) nodig.
Na het meten word ik overgedragen aan een winkelcollega, die voorstelt de hoek van de nieuwe monturen in te gaan. ‘Nee, dat wil niet’, is mijn reactie, en ik leg uit: ‘Ik ben van het hergebruik. Ik heb nog een paar oude monturen, en daar wil ik graag mijn nieuwe glazen in. Kan dat?’ Het meisje trekt even haar wenkbrauwen op en zegt dan: ‘Ja, maar dat is veel duurder!’. Leg eens uit, vraag ik haar.
Ik kan dan geen gebruik maken van de 2-voor-1 actie. Ik loop de 60-plus-korting van 25% mis. Plus ik moet dan extra betalen voor montage van de glazen in mijn oude montuur omdat het niet een standaard LouisNielsen montuur is én ik krijg geen twee jaar garantie. Ik denk dat ik kijk alsof ik water zie branden. Ik zeg: ‘Dat meen je niet!’ Het brillenmeisje zegt: ‘Waarom wil jij in vredesnaam goede, dure glazen in een vies, gammel montuur?’ Nee, dat zegt ze niet, maar ik zie het haar denken.
Er volgt een hele discussie. In mijn beste Deens, ook nog. Ze haalt er een rekenmachientje bij om me het verschil voor te rekenen tussen 1 multifocale hergebruik-bril en twee(voor de prijs van 1) helemaal nieuwe brillen met seniorenkorting en garantie. Ik breek. Ik zie de logica van de marketing van nieuw-en-meer in plaats van eenvoudig-en-hergebruik. Chips.
We zijn inmiddels anderhalf uur verder en dan moet het passen van monturen nog beginnen. Lang verhaal kort: ik heb twéé geheel nieuwe brillen voor een lagere prijs dan wanneer ik twee nieuwe glazen in één oud montuur had laten zetten. Eén ‘gewone’ multifocale bril en één beeldschermbril.
Om dan toch nog een beetje aan hergebruik te doen, doneer ik al mijn oude brillen nu maar eens: aan een oogkliniek en een soort ‘brillenbieb’ in Ghana. Afgedankte (Deense) brillen worden hier ultrasoon gereinigd en waar nodig gerepareerd, en vervolgens gratis uitgedeeld aan slechtziende Ghanezen die via deze oogkliniek hun ogen hebben laten testen.

Mijn twee ‘nieuwe gezichten’ 😎 Links de bril voor veraf, rechts de beeldschermbril. Twee weken geleden was de meting, vandaag kon ik ze ophalen.