Categorie: Harp

De percussionist in mij is wakker geworden. Ik wist niet dat ik het in me had. Maar wat een avontuur is het om te merken dat zowel heel fysiek en ‘aan de buitenkant’ als van binnen, zich nu iets manifesteert wat voelt als mijn eigen ritme en mijn eigen geluid.
Ik bespeel sinds kort een handpan. Ook wel hangdrum of spacedrum genoemd. Al jarenlang was ik gefascineerd door het geluid wat dit instrument kan voortbrengen. Maar er zelf één kopen, zelf één bespelen, dat kwam niet echt in me op. Tot een vriendin onlangs een filmpje deelde waarin zij een geleende handpan bespeelde, en haar enthousiasme bij mij iets raakte. Dit was blijkbaar de uitnodiging die ik nodig had om actie op te ondernemen*. De harp staat er al te lang zwijgend bij. In het tuin- en oogstseizoen, waarin mijn handen snel overbelast raken, kost het spelen me moeite en soms pijn. Maar er knelde meer, zo werd me duidelijk in de periode dat ik probeerde uit te vinden of het een goede beslissing zou zijn* om de harp nu in te ruilen voor een handpan.

Even een paar stappen terug. Lang geleden, in mijn tienerjaren, speelde ik piano. Ik speelde braaf de nootjes na zoals ze op en tussen de lijntjes op papier stonden. Uit het hoofd datgene reproduceren wat ik dag na dag, week na week geoefend had, ging zeer moeizaam. Ik vond mezelf in die tijd alles behalve muzikaal, zeker toen ik mijn latere eerste echtgenoot leerde kennen, die achter een piano kon gaan zitten en huppetee, van alles kon spelen.
Aan het begin van wat ik nu herken als mijn derde fase*, tien jaar geleden, keerde het verlangen terug om muziek te willen spelen. Niet op een piano, maar op een harp. Na eerst weer braaf de noten te spelen zoals ze op papier stonden, leerde ik op dit instrument voor het eerst improviseren. Oftewel: met kennis van de basis(noten) je eigen draai aan een nummer geven. En nóg een stap verder: door een cursus therapeutisch harpspel leerde ik ook voelen en afstemmen, op wat zich vanuit mijn eigen binnenste naar buiten toe gehoord wilde laten worden, en op anderen.
Echter: als je pas op je 50e leert harp spelen, zit er een grens aan je kunnen – zo is mijn ervaring. Wat er soms in mij zit, komt er via de harp niet uit zoals ik het zou willen. En dus leek de tijd rijp voor een stap verder. Een stap verder weg van ‘noten spelen’, een stap verder af van improviseren op geleerde tunes, maar… dit, eigenlijk:

Niet toevallig (want: toeval bestaat niet) liep dit proces parallel met heel veel lezen over Human Design. Al lezend (en vooral: begrijpend, en experimenterend) ben ik bezig met met laagje voor laagje ‘afpellen’ van alles wat niet echt van mij is of niet (meer) bij mij past. Conditionering omdraaien als schillen van een ui. Wat was mijn woord voor dit jaar ook al weer?
Wie in Human Design duikt, komt tot de ontdekking dat er veel gedéconditioneerd moet worden. Afleren wat ooit is aangeleerd (over wie en wat jijzelf bent of kunt), om tot de kern te kunnen komen van hoe en wie jij nu eigenlijk ‘bedoeld’ bent te zijn. Voor mij valt het in dezelfde categorie als mijn jaarwoord ‘onthechten’.
Natuurlijk komen er technieken kijken bij het bespelen van een handpan. Bestaat er notenschrift waarmee je bepaalde melodieën kunt leren. Ook daar wordt aan gewerkt 😉 Maar los van dit voelt de handpan als een verlengde van mijzelf. Waarmee ik puur op gevoel uiting kan geven aan mijn eigen ritme en mijn eigen ‘stem’, mijn eigen geluid. Zonder enige tussenkomst van hoofd of verstand. Het voelt vanzelf-sprekend*.

Enige (Human Design) uitleg bij de gekleurde woorden met een asterisk. Wie hier niet in geïnteresseerd is, kan hier stoppen met lezen 🙂
* Vier van de vijf types in Human Design moeten ergens op ‘wachten’ eer zij tot actie of een besluit kunnen overgaan. Alle types hebben een eigen strategie. Ik ben een Projector, en mijn strategie is ‘wachten op de uitnodiging’. Die kan zich natuurlijk in vele vormen aandienen
* Een beslissing neem ik als Projector het best op basis van mijn innerlijke autoriteit, en dat zijn mijn emoties. Ik handel niet op een top van een emotie, of in een dal van een emotie, maar laat de golf doen wat-ie moet doen, slaap er een nachtje (of meer) over, check of er een knoop in mijn maag zit of dat er een zonnetje schijnt in mijn zonnevlecht, en beslis dan
* Behalve een type heb je ook een profiel. Dit is hoe jij je rol speelt in het leven, dit geeft jouw type ‘karakter’. Een van de kenmerken van mijn profiel zijn de drie fases in mijn leven: een eerste fase van veel uitproberen, vallen en weer opstaan; een tweede fase van overzien wat al dat geëxperimenteer me allemaal heeft gebracht en ten slotte de derde fase waarin ik al die levenservaring bundel en eindelijk de rol van mijn leven kan gaan spelen
* Vanzelf-spreken is heel lastig voor mij, met een open keelcentrum. In open centra neem je makkelijk de energie (en in dit geval: de woorden) van een ander over; open centra zijn de plekken waar het makkelijkst conditionering plaatsvindt. EN waar daarom het meest te leren valt: herkennen wanneer jijzelf spreekt, of wanneer je een ander napraat.

En zo klinkt mijn handpan, een Chaya B-Kurd genitreerd, met een van de laagste diatonische mineur toonladders: