Heel langzaam komen we tot rust. De paar dingen die nu nog moeten gebeuren zijn te overzien en houden ons ‘s nachts niet meer wakker. Dus we slapen veel 😬, zelfs Odin. Eigenlijk is hij nu vooral de stoorzender ‘s nachts. Óf hij ligt vreselijk te snurken onder onze bedstee, óf hij likt nogal smakkend aan zijn poot waar hij nog even een ongelukje mee had.

In deze weken van afscheid nemen stond de dierenarts, die de afgelopen twintig jaar twee katten en twee honden van ons als patiënt had, ook op mijn to see-lijstje, maar nog voordat ik een gezellige uitzwaai-afspraak had kunnen maken, brak Odin de nagel van zijn wolfsklauw. Auw! Het ding stond in een hoek van 90 graden dwars op zijn poot, en als ik er maar naar wees begon Odin al te jodelen.

Dus dat werd een andere afspraak dan gedacht. De dierenarts hanteerde onder het motto ‘zachte heelmeesters maken stinkende wonden’ de zijkniptang zonder verdoving terwijl de assistente én Jaap het arme dier in bedwang hielden. Ik stond er net zo hard bij te janken als Odin deed: hij met geluid, ik met tranen. Maar vijf minuten later hupte Odin de autobench alweer in alsof er nooit iets gebeurd was, terwijl ik nog na stond te trillen op mijn benen.

Gelukkig zijn niet alle afscheidsmomenten zo hevig als deze. Een keer eerder kwam ik trillend thuis, maar dat was van de kou. De vooravond was heerlijk zonnig en warm, maar het ‘even bakkie thee drinken’ bij een oud-collega die vlakbij ons tijdelijke kabouteronderkomen woont, werd later (want erg gezellig) dan verwacht. Verder vloeien er geen tranen of komen er hevige emoties naar boven.

Het zijn fijne weken. ‘Geven jullie nog een afscheidsfeestje’, is ons de laatste tijd wel eens gevraagd. Nou nee. Wij zijn niet zo van de feestjes. Introvert als wij allebei zijn, vinden wij een rustig één-op-één-contact met aandacht voor elkaar veel waardevoller.

Dus keutelen we van koffie drinken hier, via een lunch daar, naar een kopje thee of een heerlijke maaltijd bij mensen met wie we graag nog even samen willen zijn. Familie, vrienden, collega’s – mensen van wie we geen afscheid nemen. Immers: we verdwijnen niet van de aardbol, we verhuizen ‘slechts’ naar zo’n 850 km noordelijker, we houden contact en wie in ons hart zit… verdwijnt wellicht uit het oog, maar dat zegt niks.