Of ik zijn kaartje wilde. Zijn slechte gezondheidstoestand liet de lange zit eigenlijk niet meer toe. Ooit had hij zelf in een koor gezongen. Ik had weinig idee wat ik accepteerde, wat me te wachten stond. Een klassiek concert, een lange zit, ‘dus neem een kussentje mee’ was zijn advies.
In september was mijn partner onverwacht overleden aan een maagbloeding. In eerste instantie dacht ik dat ‘gewoon weer aan het werk gaan’ de beste therapie zou zijn, maar in februari zat ik zo met mijn emoties in de knoop dat ik me ziek meldde, me aanmeldde voor een rouwcursus en professionele hulp zocht. Mijn therapeut en ik waren nog erg zoekende naar wat voor mij de beste manier zou zijn om het verlies, maar ook het nogal gecompliceerde leven met mijn partner te verwerken, toen hij me zijn kaartje aanbood voor de Mattheus Passion in de Lebuïnuskerk in mijn toenmalige woonplaats Deventer.
Pas na zijn dood had ik één van de broers van mijn partner leren kennen. Vanwege onze ‘zondige’ relatie wilde mijn partner geen contact meer met familie. De schoonzus zocht, via bonuszoon1, contact met mij omdat zij in eenzelfde soort situatie als ik had gezeten: niet getrouwd zijn, maar wel houden van en samenwonen met iemand die nog met een ánder getrouwd was… Dankzij haar, en de broer, was het zwarte gat waarin ik viel niet oneindig diep.
Zoonlief had me gewaarschuwd voor deze oom: ‘Hij lijkt als twee druppels water op pap, dus schrik niet’. Het hadden inderdaad tweelingen kunnen zijn. Ook in expressie. Vlak voor mijn ‘concert’ was ik bij hem op bezoek. ‘Ah, Erbarme Dich!’, riep hij uit, toen ik ze vertelde over mijn kaartje. ‘Ken je dat?’, en zonder op mijn antwoord te wachten draaide hij zich met een breed gebaar om naar zijn orgel en begon te spelen en te zingen. Er werd van alles losgewoeld binnen in mij.
Concerten waren tot dan toe voor mij evenementen als U2 of The Stones in De Kuip. Kerken zag ik meestal alleen tijdens vakanties als een toeristische attractie van binnen. Klassieke muziek, laat staan klassieke kerkelijke muziek, was mij onbekend. Mijn ouders hielden er niet van; ik groeide er niet mee op dus. ‘De kerk’ en met name de katholieke was iets dat mijn ouders bij hun trouwen achter zich hadden gelaten. Ik ben atheïstisch opgevoed. De lijdensweg van Jezus kende ik alleen uit de musical Jesus Christ Superstar.
En zo nam ik op een middag plaats op mijn meegebrachte kussentje in een vrij comfortabele zetel in de Lebuïnus – gereserveerd voor mijn therapeut – , in het hart van de stad waar mijn partner en ik beiden als journalist voor ‘de krant’ werkten – hadden gewerkt. Drie uur lang stroomden de tranen. De tekst, ‘het verhaal’, zei me niks, maar de muziek… de muziek…
Alle emoties van jaren moeizaam samenleven, zijn onverwachte sterven, het ‘gedoe’ met de formele weduwe werden losgeweekt in die drie uur. Toen de laatste tonen wegstierven en het publiek langzaam weg schuifelde, wilde ik ’t liefst blijven zitten. Ik kon me niet losrukken uit deze ervaring, deze ‘passie’. Uiteindelijk ben ik opgestaan en naar huis gewandeld. Langs de IJssel, mijn troostrivier in die tijd, waar ik heel wat voetstappen heb liggen. Ik voelde me een puzzel van duizenden stukjes die door elkaar heen waren gehusseld. Het plaatje wat ze ooit hadden gevormd was niet meer te herstellen, maar ik kon nu beginnen – door het eerste stukje op te pakken – aan een nieuw plaatje, een nieuwe ‘puzzel’, een nieuw leven.

Dit blog schreef ik terwijl ik luisterde naar onderstaande Mattheus Passion. Dat kan ik nog steeds niet met droge ogen. Rianne opende dit ‘herinneringen’-luikje met haar blog over de kruisweg. Dank je wel!